Anne Groen was 38 weken zwanger toen ze werd ingeleid omdat ze in verwachting was van een grote baby. Ze vertelt hoe ze de inleiding heeft ervaren.
Op deze pagina
Zwangerschapsdiabetes: grote baby
Vanwege zwangerschapsdiabetes worden mijn baby en ik extra in de gaten gehouden. Omdat dit mijn tweede zwangerschap is, en ook de tweede keer dat ik zwangerschapsdiabetes heb, maak ik mij minder zorgen en weet ik al goed waar ik op moet letten. Gelukkig krijg ik ook deze keer mijn suikers goed genoeg onder controle door te letten op mijn voeding en hoef ik niet aan de medicatie.
Inleiden 38 weken zwanger grote baby
Deze tweede baby is een jongen, en wordt groot geschat. Ik verwachtte niet anders met een zus van bijna 4 kilo bij de geboorte, een vader van 2 meter lang én de diagnose zwangerschapsdiabetes.
Ik voel aan alles dat dit kind flink is; mijn lijf heeft het zwaarder, mijn buik is groter én ik ben zo ontzettend snel moe. Dus als er door de gynaecoloog in het ziekenhuis geadviseerd wordt om de bevalling met 38 weken in te leiden, stem ik daar meteen mee in.
Het gekke is dat je weet wanneer je baby komt. Je spreekt notabene af wanneer de bevalling in gang gezet zal worden. Het is echt een datum om naar toe te gaan leven.
Inleiden bevalling bij 38 weken met ballon
De dag voor ik 38 weken zwanger ben hebben we ‘s middags een afspraak in het ziekenhuis. Er zal gekeken worden hoeveel ontsluiting er al is en eventueel plaatsen ze een ballonnetje. Maar eerst een tijd aan de monitor, om de hartslag van de baby goed in kaart te brengen. Ik lig met mijn dikke buik op het bed en mijn peuter leest me voor uit haar boekjes. We eten samen rozijntjes en dan gaat ze naar huis met mijn zus.
Over het plaatsen van een ballonnetje heb ik van vriendinnen heel vervelende dingen gehoord, maar het valt me erg mee. Het is zo gebeurd en doet geen pijn. Nu afwachten tot het er ‘vanzelf’ uit zal vallen. Ondertussen is het half 8, en mijn man besluit naar huis te gaan. Ik ga nog even plassen en dan naar bed, morgen is de grote dag.
Als ik op de wc zit hoor ik ineens een plons. De ballon!
Ik krijg van de verpleging iets om lekker te slapen; maar doe geen oog dicht. Toch wel weer spannend. Morgen ga ik bevallen.
Vliezen breken en weeënopwekkers
Om 6:45 staat mijn man voor m’n neus en ga ik nog even douchen. Om 7:00 uur worden we naar de verloskamers gebracht. Daar krijg ik een monitorband om, een infuus met weeënopwekkers en mijn vliezen worden gebroken. Vervolgens hebben we samen heerlijk zitten ontbijten en een programma gekeken over brood bakken. Iedere 20 minuten komt er iemand kijken en het infuus een tandje omhoog zetten. Er gebeurt voor mijn gevoel heel lang niks. Het nadeel van ingeleid worden is dat je vastzit aan je bed met infusen en monitoren ed. dus kijken we maar weer verder tv. (Red. niet bij elke inleiding zit je vast aan je bed. Er bestaan ook mobiele CTG’s bijvoorbeeld waardoor je gewoon kunt rondlopen).
Ruggenprik tijdens het inleiden
Om 9:00 uur begin ik toch echt weeën te voelen, maar ze zijn nog goed weg te puffen en ik hoor mezelf zeggen: ‘Als dit het is, valt het wel mee’. Een uur later piep ik wel anders: ‘oh ja, zo voelde het echt…’ en als ik om 11 uur nog maar op 5 cm ontsluiting blijk te zitten, overleggen we wat de mogelijkheden zijn qua pijnstilling. Ik ben moe, heb pijn en de moed zakt me in de schoenen dat ik ‘nog’ maar op de helft ben qua ontsluiting.
De verpleging is heel behulpzaam, de gynaecoloog luistert naar wat ik te zeggen heb en legt nog eens duidelijk uit wat mogelijk is. Een ruggenprik is de beste optie en er wordt gebeld naar de anesthesist beneden. Met bed en al gaan we 4 verdiepingen naar beneden, daar hijst mijn man zich in een soort ruimtepak en worden we de afdeling opgereden.
Ik ben bang. Over een ruggenprik gaan zoveel enge verhalen de ronde, maar deze pijn is me ook teveel. De anesthesist ziet het meteen aan me en kijkt me heel rustig aan. Hij neemt de tijd om me gerust te stellen en legt duidelijk uit wat er gaat gebeuren. Ook komt hij met cijfers over hoe klein de kans is dat er bijwerkingen optreden van de ruggenprik. Het stelt me gerust en voor ik het weet zit de naald in mijn rug. Wat is dat fijn zeg; ik kan ontspannen en voel de pijn uit mijn onderlijf wegvloeien.
Persfase bevalling inleiding
Ondertussen is het bijna 1 uur ’s middags, en ik geniet van de rust in mijn lijf. Maar nog voor we weer onderweg naar boven zijn, voel ik dat ik moet poepen… persdrang, nu al?!
Eenmaal boven blijk ik inderdaad volledige ontsluiting te hebben en mag ik gaan persen.
De persweeën doen pijn, maar mijn lijf zet alles op alles en wil deze baby eruit hebben. Ik zie mijn buik samentrekken en pers mee. De gynaecoloog moedigt me aan: ‘Ik zie haartjes!’ En voor ik het weet is het hoofdje geboren. ‘Nog 1 keer persen’ zeggen ze ‘en dan is hij er.’ Maar het lukt niet! ‘Hij zit vast roep ik, ik kan het niet!’
De baby zit vast tijdens de bevalling: McRoberts-manoeuvre
En dan gaat het opeens heel snel, de gynaecoloog ramt op de alarmknop en binnen een paar seconden staat de kamer vol verpleging. Twee verplegers tillen mijn benen omhoog en beginnen een soort fiets-bewegingen te maken, een andere grote zuster leunt met haar gewicht hard op mijn buik. Ik pers met al mijn kracht en dan is hij er! 13:14 uur. Hij huilt! En ik ook…
Maar ze nemen hem direct mee naar een naastgelegen kamertje om controles te doen. Mijn man mag gelukkig meekijken. Een van de verpleegsters pakt mijn hand en legt uit wat er gebeurd is: de baby zat met zijn schouder klem achter het schaambeen, daarom kwamen er ineens allerlei verplegers binnen en werd de McRoberts-manoeuvre uitgevoerd. Gelukkig heeft hij niet langer dan een minuut klemgezeten dus is er geen sprake van zuurstofgebrek.
Een paar minuten later krijg ik eindelijk mijn kind in mijn armen, hij is in orde en begint meteen te zoeken naar mijn borst. Een gezonde zoon van 3995 gram en ongeveer 56 cm, met een flink blauw hoofd van het klemzitten, dat wel.
Vanwege de ruggenprik, de suikers en het klemzitten van de baby blijven we tot 20:00 uur onder observatie in het ziekenhuis. Gelukkig drinkt hij al meteen heel goed, zijn de suikers in orde en mogen we ’s avonds lekker naar huis.
Bevalling inleiden grote baby ervaring bespreken
Een aantal weken later is er een nagesprek in het ziekenhuis. Mijn gevoelens worden serieus besproken. Hoe heb ik de bevalling ervaren? Hoe gaat het met me? Heb ik angstige gedachten overgehouden aan de ingreep? Ook voor het verhaal van mijn man is ruimte, hij zag dat er paniek was in de ogen van de gynaecoloog, ik heb dat tijdens de bevalling niet zo meegekregen.
Een prettig gesprek waarin ik merk dat onze ervaringen serieus genomen worden.
Ik kijk met een positief gevoel terug op deze bevalling. Ik heb me gesteund en gehoord gevoeld en ben erg dankbaar voor de hulp die ik gekregen heb. Ook heb ik het gevoel dat de keuze om met 38 weken in te leiden de goede geweest is.
Anne Groen deelt op haar Instagram account mevrouwtje_groen een mix van fijne mooie dingen rondom o.a. moederschap, natuur, duurzaamheid, voeding, spel- en speelactiviteiten. Kortom: een hele fijn mix van inspiratie! Volg haar hier.
Bedankt voor je verhaal Anne.
