Als alleenstaande moeder kan je je flink uitgeput voelen. Je hoofd zit vol met “alles wat nog moet” en je hart fluistert: “ik kan/wil even niet meer…”. Maar je moet wel door, en dus ga je door. En als je dan zoveel geeft, dag in dag uit, dan is het logisch dat je uitgeput raakt. Niet omdat je zwak bent. Maar juist omdat je zo krachtig bent geweest. Zo lang. Zo alleen.
Op deze pagina
Je mag mens zijn
In onze samenleving is het bijna normaal geworden dat moeders alles doen. Zeker als alleenstaande moeder.
Je runt het huishouden, je zorgt voor de kinderen, je werkt ook nog. En ondertussen probeer je emotioneel beschikbaar te zijn, gezonde maaltijden op tafel te zetten, het huis enigszins op orde te houden — en o ja, je wilt ook nog een liefdevolle ouder zijn en je kind opvangen.
Het is veel. En “veel” wordt te veel als jij de enige bent en zelf begint te wankelen.
Impact op de kinderen
De impact van parentale burn-out op kinderen is vaak groter dan gedacht. Kinderen voelen feilloos aan wanneer een ouder overbelast is, ook al wordt er ogenschijnlijk ‘gewoon’ doorgegaan.
Een ouder die voortdurend uitgeput of gespannen is, kan minder emotionele ruimte bieden. Dat maakt het voor kinderen moeilijker om zich echt veilig en gezien te voelen. Ze kunnen daardoor onrustiger gedrag laten zien, meer conflicten veroorzaken of zich juist terugtrekken.
Als er geen ruimte is voor oprechte verbinding, gaan kinderen op zoek naar manieren om tóch aandacht of grip te krijgen – vaak op een manier die het nog lastiger maakt voor de ouder. Het helpt als een ouder bewust wordt van dit patroon, zodat er ruimte ontstaat voor herstel, voor samenwerking en voor een warmere, wederzijdse verbinding. Juist kleine veranderingen in bewustzijn en communicatie kunnen hierin een groot verschil maken.
Je geeft liefde, maar wie vult jou aan?
Eén van mijn eigen inzichten: als je keihard door gaat én alleen maar liefde geeft, dan stroomt dat vanuit jou naar buiten. En liefde geven is prachtig — maar het moet ook ergens weer naar je terug kunnen stromen zodat je kunt blijven geven.
Soms komt die voeding uit verbinding met anderen.
Maar ook uit een diepere bron: het grotere bewustzijn, de aarde, het universum — hoe je het ook noemt.
Maar… als jij vol zit met angst, oude pijn, overtuigingen dat je niet mag leunen of dat je pas goed genoeg bent als je álles doet — dan blokkeer je die stroom. Dan kun je simpelweg niet ontvangen.
Dan sta je niet alleen fysiek, maar ook energetisch droog.
En dat voel je. In elke vezel van je lijf. In je adem. In je zenuwstelsel.
Wat kun je doen als je uitgeput bent als alleenstaande moeder?
Hier zijn wat liefdevolle reminders die ik zelf regelmatig gebruik:
1. Herken het verschil tussen “moe” en “uitgeput”
Moe is: ik heb slaap nodig.
Uitgeput is: ik heb herstel, steun en herverbinding nodig.
2. Maak je binnenwereld veiliger
Je hebt misschien geen invloed op je omstandigheden, maar wel op de manier waarop je met jezelf praat. Zeg eens zachtjes tegen jezelf: “Lief mens, je doet je best. Je hoeft het niet allemaal perfect te doen of alleen te dragen.”
3. Sta jezelf toe om minder te doen
Niet alles hoeft vandaag.
Niet alles hoeft perfect.
En niet alles hoeft door jou.
4. Voel je grens en eer die
Ook als je denkt dat je die grens moet negeren “voor je kind”.
Juist dan.
Een moeder die haar grenzen eert, leert haar kind dat het leven ook zacht mag zijn.
5. Zoek steun — ook als het voelt alsof er niemand is
Er zijn mensen die willen luisteren of helpen.
Soms moet je jezelf toestaan om dat te geloven. En het dan vragen.
Of je nu een vriendin, een coach of een buurvrouw vraagt — je hoeft het niet alleen te doen. Er zijn ook instanties die vrijwilligers hebben die bijspringen, zoals handjehelpen. Durf je kwetsbaar op te stellen en hulp te vragen.
En dan… is er de relatie met je kinderen
Als je uitgeput bent, voelt het ouderschap soms nog zwaarder. Juist op de momenten waarop je liefde wilt geven, komt er frustratie. Juist wanneer je rust wilt, ontstaat er ruzie.
En juist wanneer je vrede wilt, word je de scheidsrechter van het zoveelste conflict.
Ik heb daarin zelf mooie dingen geleerd. Wat mij enorm hielp, waren kleine, concrete dingen die het verschil maakten. Twee daarvan waren:
🧡 Transparant zijn over mijn gevoel
In plaats van alles maar wegslikken en doen alsof ik oké ben (om het maar niet zwaar te maken voor mijn kinderen), begon ik te oefenen met openheid. Heel klein. Heel concreet. Ik ging mezelf uitspreken, ook als ik niet precies wist wat ik voelde.
“Oeh, ik voel ineens alles strak staan in mijn buik…”
“Ik merk dat ik me gespannen voel.”
“Ik heb even wat extra rust nodig.”
Dat klinkt misschien simpel. Maar het is zó krachtig.
Je kind leert hierdoor dat emoties er mogen zijn. Dat jij ook een mens bent. En dat spanning niet betekent dat de liefde verdwijnt — maar dat je zorg nodig hebt.
Je erkent je eigen gevoel, zoals je ook het gevoel van je kind erkent.
Natuurlijk moet je hierin goed aanvoelen wanneer en hoe je dit doet. Je kind is niet jouw verzorger, je kind mag kindzijn. Jij draagt jezelf, en het is goed om dat af en toe ook letterlijk te zeggen:
“Je hoeft niks op te lossen hoor, lieverd. Ik zorg voor mezelf. Het is gewoon even fijn om te zeggen wat ik voel.”
Belangrijk is dat je kind voelt: dit is tijdelijk
Het is belangrijk dat je kind weet dat als jij je even niet fijn voelt, dit tijdelijk is en dat het bij het leven hoort. Dat het komt en gaat, net zoals een golf. Zo blijft het veilig voor je kind. Zonder verwarring, zonder angst. En zonder dat het kind ‘opstijgt’ in de fontein — zoals Els van Steijn (bol.com) zo mooi beschrijft — om onbewust zorg te dragen voor jou.
Je erkent je eigen gevoel, zoals je ook het gevoel van je kind erkent zonder de last bij je kind neer te leggen.
En dit is belangrijk, want als je jouw gevoel continu inslikt door de dag heen… druk je de strandbal steeds verder onder water en komt die uiteindelijk harder omhoog.
🧡 Van strijd naar samenzijn
Als jij uitgeput bent, is de kans groot dat je gezin mee gaat wiebelen. Kinderen voelen jouw spanning haarfijn aan, maar snappen het vaak niet. Ze reageren met druk gedrag, strijd met elkaar, grenzen opzoeken bij jou.
Voor je het weet ben jij: de politie, de leider, de manager. En de leuke dingen? Die verdwijnen. Het wordt zwaar. Gedoe. Elke dag een marathon.
Wat mij hielp, is het bewust stimuleren van samen. Wij als team.
Letterlijk samen taken doen, samen pauze nemen, samen voelen wat we nodig hebben. En dus ook durven zeggen:
“Ik ben moe. Wat kunnen we samen doen om het lichter te maken vandaag?”
Of:
“Ik zie dat jullie elkaar in de haren vliegen. Wat zouden jullie zélf fijn vinden om weer samen plezier te hebben?”
Je verandert de energie naar ‘wij dragen dit samen’.
En dat… verzacht. Voor hen. Voor jou. Voor jullie allemaal. Natuurlijk moet je hierbij goed opletten wanneer en hoe je dit doet. Want natuurlijk draag jij jezelf en leg je dat niet bij je kinderen! Dat kan je ook letterlijk aangeven.
Tot slot: Je bent niet alleen
Misschien lijkt het alsof andere moeders het allemaal moeiteloos doen.
Maar ik spreek zoveel vrouwen die overdag hun glimlach opzetten voor de buitenwereld, maar vanbinnen uitgeput zijn.
Jij bent niet gek.
Je bent niet zwak.
Je bent een moeder die te lang te weinig heeft ontvangen.
Laat liefde ook naar jou stromen.
Want jouw kind heeft geen perfecte moeder nodig.
Jouw kind heeft jou nodig.
Op jouw meest echte, zachte, levende versie.
En dat begint met jou.
🧡
