Het is 20.00 uur, 4 oktober 2005 en ik zit bij mama op de bank. De telefoon gaat. Mama neemt op en ze zegt: “Hoe bedoel je het is zover?”. Alles om me heen vervaagd. Het is alsof ik mezelf van bovenaf bekijk. Ik zie dat ik mijn koffiekop in slowmotion op het tafeltje zet. Een golf van misselijkheid en intens verdriet. Ik weet het direct als ik die woorden hoor. Ze heeft mijn broer aan de telefoon en het is zover. Papa is dood.
Vandaag is het precies 12 jaar later. Namens Jule schrijf ik deze brief. Aan opa in de hemel.
Lieve opa in de hemel,
Twee jaar geleden deed mama mee aan een coachtraining van haar werk. Ze deed een oefening over het verleden en de toekomst. Terwijl ze naar haar verleden keek, zag ze jou. Je keek naar haar. Terwijl ze naar haar eigen toekomst keek, zag ze meerdere toekomstbeelden. Eén daarvan was ik. Ze zag dat ze samen met papa een gezinnetje zou vormen. Niet wetende dat die toekomst al zo dichtbij was. Het was dat moment dat mama zich besefte hoe pijnlijk het was dat jij haar toekomst nooit meer zou zien.
Voor de eerste keer opa
Dit jaar ben jij opa geworden. Op 5/6/17 om precies te zijn. Je bent 65 jaar en je bent mijn opa. Mijn opa in de hemel. Als ik groter ben, gaat mama mij over jou vertellen. Ze gaat me vertellen dat opa een hele grote bos haar had vol krullen. Dat opa heel goed kon trompetteren met zijn lippen. Mama heeft het zelfs al voorgedaan terwijl ze met haar hoofd boven mij hing terwijl ik in de box lag.
Als ik echt zo muzikaal ben als veel mensen nu denken, dan zal mama zeggen dat ik dat van jou heb. Dan vertelt ze over opa die een stoere gitarist was en dan zal ze me je liedjes laten horen.
Ook zal mama vertellen dat opa hele mooie foto’s maakte. Ook van mama als klein meisje. Die zal ze dan met mijn foto’s vergelijken.
En dan komen nog de grappige anekdotes, zoals die ene keer dat opa samen met vriend Hans met de auto een slootje in reed en dat opa toen zei: “Hans, we hebben een probleem. Ik kan niet zwemmen”. Of die keer dat buurman Henk lijkbleek bij mijn oma aanbelde en vertelde dat hij waarschijnlijk opa onderweg verloren was toen ze op de motor naar huis reden. Uiteindelijk bleek opa lekker relaxed op een bankje te zitten, en bleek hij nooit achterop te zijn gestapt. Mama zelf was toen nog niet eens geboren, maar ze zal me lachend die verhalen navertellen.
Vertellen dat jij dood bent
Maar hoe gaat mama mij vertellen dat je zo vroeg bent doodgegaan omdat je teveel dronk? Misschien vertelt mama dat wel nooit. Want mijn opa in de hemel, is de allerleukste, liefste, mooiste, gekste opa van de wereld. En als ik een kusje blaas naar de sterren, zal jij mij een kusje terugsturen. Zo zijn we toch een beetje samen. Zo heeft het dan misschien wel moeten zijn. En mama? Mama is blij dat jij op die manier toch onderdeel bent van de toekomst die we nu leven.
Heel veel kusjes voor jou opa!
Liefs, Jule
