Contact

Heb je een vraag, opmerking of suggestie? Stuur me gerust een email.

mooiemamablog

Overleg. Wat zouden we willen doen in de vakantie?

Overleg. Wat zouden we willen doen in de vakantie?

Jule: Ik wil in 1 dag 1000 ijsjes eten.
Mama: ik wil elke dag 1 keer een stukje in m’n boek lezen
Jule: Ik wil liever in een huisje
Mama: ik wil de fiets mee op vakantie
Jule: ik wil het liefst naar het strand
Mama: ik wil in ieder geval 1x naar het zwembad
Jule: ik wil de hele dag thee drinken op vakantie
Mama: ik wil heeeeel veel uitslapen op vakantie
Jule: Ik wil heel graag een keer 1000 miljoen besjes eten
Mama: ik wil een keer vliegeren (Jule: ik ook!!!)
Wil je nog iemand zien op vakantie? Jule: opa en oma. Aurelia. En unicorn. En beppe. Bollo.
Is er nog iets wat we vergeten zijn?
“Nee”
En wat zou je willen eten op vakantie?
“Graag snoep.”
En qua avondeten?
Pasta elke avond.

#gezinsoverleg #vakantieplannen #kleuterpraat #gesprek #elkemeningtelt

<img data-lazy-fallback="1" src="https://i0.wp.com/mooiemama.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png?w=1200&ssl=1" alt="Overleg. Wat zouden we willen doen in de vakantie? Jule: Ik wil in 1 dag 1000 ijsjes eten. Mama: ik wil elke dag 1 keer een stukje in m’n boek lezen Jule: Ik wil liever in een huisje Mama: ik wil de fiets mee op vakantie Jule: ik wil het liefst naar het strand Mama: ik wil in ieder geval 1x naar het zwembad Jule: ik wil de hele dag thee drinken op vakantie Mama: ik wil heeeeel veel uitslapen op vakantie Jule: Ik wil heel graag een keer 1000 miljoen besjes eten Mama: ik wil een keer vliegeren (Jule: ik ook!!!) Wil je nog iemand zien op vakantie? Jule: opa en oma. Aurelia. En unicorn. En beppe. Bollo. Is er nog iets wat we vergeten zijn? “Nee” En wat zou je willen eten op vakantie? “Graag snoep.” En qua avondeten? Pasta elke avond. #gezinsoverleg #vakantieplannen #kleuterpraat #gesprek #elkemeningtelt" data-recalc-dims="1" />

6.15 uur. Ruw trekt geroep mij naar mijn bewustzij

6.15 uur. Ruw trekt geroep mij naar mijn bewustzijn, weg uit mijn droom. “Het is ochtend! Het is ochtend!” De kleuter roept het op de repeat vanuit haar bed. Instant irritatie. “Ga snel naar haar toe” push ik m’n vriend. Zijn beurt vind ik. Ik ben er al meerdere keren uit geweest vannacht en heb net rond 5.30 het zusje weer in slaap gekregen waarvan ik hoop dat ze nog even kan blijven slapen. Ik denk aan de buren “Ooh nee hè, die herrie. Het is veel te vroeg.”
Ik trek de deken over m’n hoofd, wil doen alsof ik niks hoor en nog een half uurtje verder slapen.

M’n vriend zegt een verkeerd woord en de kleuter gaat huilen. En blijft huilen. Ik wacht nog heel even, besluit er dan toch maar naar toe te gaan. Want sneu voor haar, k*t voor de buren. Ik weet dat ik relaxed naar beneden moet gaan, toch voel ik me opgefokt. Mijn intentie is er voor haar zijn en tegelijkertijd is mijn doel haar zo snel mogelijk stil krijgen. Conflicterend als een malle dus.

Terwijl ze in m’n armen komt zeg ik ‘Ssssttttt’ (iets wat ik niet wil en toch doe). Ze zegt: “Maar mama, huilen is toch goed voor je?” Mijn hart maakt een sprongetje (Yes, dit is wat ik haar mee wil geven) en ik beaam wat ze zegt. Direct daarna zeg ik: “maar dit is geen huilen, dit is gillen”. Ik hoor m’n eigen oordeel en stel daarom snel de vraag: “Omdat je boos bent?” “Nee ik ben niet boos.” “Oh wat voel je dan?” Ze weet het niet precies. We zitten even. Ik voel me rustig worden, zij is oké. We hebben een lolletje met aankleden en de dag is begonnen.

Terwijl ik onder de douche sta, vraag ik me af hoe het komt dat het huilen van een ander toch zo stressvol kan zijn. Is het gewoonweg pure vermoeidheid en het simpelweg even zat zijn? Is het omdat emotionele triggers bij onszelf geraakt worden? Is het omdat we sterk geleerd hebben: “Stil maar, niet huilen, door te huilen ben je anderen tot last?” Is het omdat we automatisch aannames hebben over het huilen zoals: “Het huilen is nep, het is een vorm van manipulatie.”

>> lees verder in de comments

<img data-lazy-fallback="1" src="https://i0.wp.com/mooiemama.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png?w=1200&ssl=1" alt="6.15 uur. Ruw trekt geroep mij naar mijn bewustzijn, weg uit mijn droom. “Het is ochtend! Het is ochtend!” De kleuter roept het op de repeat vanuit haar bed. Instant irritatie. “Ga snel naar haar toe” push ik m’n vriend. Zijn beurt vind ik. Ik ben er al meerdere keren uit geweest vannacht en heb net rond 5.30 het zusje weer in slaap gekregen waarvan ik hoop dat ze nog even kan blijven slapen. Ik denk aan de buren “Ooh nee hè, die herrie. Het is veel te vroeg.” Ik trek de deken over m’n hoofd, wil doen alsof ik niks hoor en nog een half uurtje verder slapen. M’n vriend zegt een verkeerd woord en de kleuter gaat huilen. En blijft huilen. Ik wacht nog heel even, besluit er dan toch maar naar toe te gaan. Want sneu voor haar, k*t voor de buren. Ik weet dat ik relaxed naar beneden moet gaan, toch voel ik me opgefokt. Mijn intentie is er voor haar zijn en tegelijkertijd is mijn doel haar zo snel mogelijk stil krijgen. Conflicterend als een malle dus. Terwijl ze in m’n armen komt zeg ik ‘Ssssttttt’ (iets wat ik niet wil en toch doe). Ze zegt: “Maar mama, huilen is toch goed voor je?” Mijn hart maakt een sprongetje (Yes, dit is wat ik haar mee wil geven) en ik beaam wat ze zegt. Direct daarna zeg ik: “maar dit is geen huilen, dit is gillen”. Ik hoor m’n eigen oordeel en stel daarom snel de vraag: “Omdat je boos bent?” “Nee ik ben niet boos.” “Oh wat voel je dan?” Ze weet het niet precies. We zitten even. Ik voel me rustig worden, zij is oké. We hebben een lolletje met aankleden en de dag is begonnen. Terwijl ik onder de douche sta, vraag ik me af hoe het komt dat het huilen van een ander toch zo stressvol kan zijn. Is het gewoonweg pure vermoeidheid en het simpelweg even zat zijn? Is het omdat emotionele triggers bij onszelf geraakt worden? Is het omdat we sterk geleerd hebben: “Stil maar, niet huilen, door te huilen ben je anderen tot last?” Is het omdat we automatisch aannames hebben over het huilen zoals: “Het huilen is nep, het is een vorm van manipulatie.” >> lees verder in de comments" data-recalc-dims="1" />

“Ik wil niet naar school! Ik wil thuisblijven. B

“Ik wil niet naar school! Ik wil thuisblijven. Bij jou.”

Vanochtend 7.55 uur. Zusje staat warm ingepakt klaar in de gang. Maar mijn kleuterdochter geeft voor de 2e dag op rij aan niet naar school te willen. Even voel ik de stress in mijn lijf: we komen te laat. Ik blaas het gevoel aan de kant en besluit de tijd te nemen.

Ik vraag mijn dochter op schoot en we praten. Ik erken haar gevoel. Stel haar simpele vragen. Voorkom dat ik zeg: ‘maar … we gaan toch”. Ze ontspant. Ze vindt het leuk op school maar ze blijft liever bij mama. Een hartje op elkaar hand tekenen om kusjes te sturen is niet wat haar vandaag helpt. We bedenken samen een andere oplossing. De oplossing is dat ik juf zal bellen om te vertellen dat ze de dagen lang vindt, niet zoveel taakjes wil doen en dat ze het jammer vindt niet thuis bij mama te kunnen blijven.

Niet veel later stappen we ontspannen op de fiets. Ik trap iets harder, we genieten van de roze lucht en we praten nog even verder. Over hoe ze zelf met juf in gesprek kan gaan. Gewoon mag zeggen wat ze ook tegen mij zegt. Misschien kan juf wel helpen.

Ondertussen reflecteer ik. Komende jaren zullen we nog heel veel jaren, weken, dagen om 7.55 uur op de fiets stappen en naar school gaan. 5 dagen per week. Poeh… het is veel. Ik vind het ook veel. Ze maakt meer ‘schooluren’ dan ik ‘werkuren’ maak. En ja, ze spelen vooral. Maar spelen = intensief werken en leren voor kinderen. En dat 27,5 uur per week. Willen we dit eigenlijk wel? Maar wat is het alternatief? Het blijkt ook dat leerlingen in Nederland veel uren onderwijs krijgen, vergeleken met andere landen. Fijn om te weten dat er een experiment loopt onder 20 basisscholen voor flexibele schooltijden in het basisonderwijs. En voor nu ‘mogen’ we nog snipperdagen opnemen.

Vrolijk met een lach op haar gezichtje loopt mijn kleutermeisje de school weer in. Zusje en ik zwaaien haar na. En ik weet dat ik haar straks weer vol enthousiasme en vermoeid naar buiten zie komen. Daarna volgt een middagje lekker bijkomen en volledig kind-zijn.

#basisschool #kleutertijd #kleuterleven #kindzijn #spelendleren #erkennen #onvoorwaardelijkouderschap #bewustouderschap

<img data-lazy-fallback="1" src="https://i0.wp.com/mooiemama.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png?w=1200&ssl=1" alt="“Ik wil niet naar school! Ik wil thuisblijven. Bij jou.” Vanochtend 7.55 uur. Zusje staat warm ingepakt klaar in de gang. Maar mijn kleuterdochter geeft voor de 2e dag op rij aan niet naar school te willen. Even voel ik de stress in mijn lijf: we komen te laat. Ik blaas het gevoel aan de kant en besluit de tijd te nemen. Ik vraag mijn dochter op schoot en we praten. Ik erken haar gevoel. Stel haar simpele vragen. Voorkom dat ik zeg: ‘maar … we gaan toch”. Ze ontspant. Ze vindt het leuk op school maar ze blijft liever bij mama. Een hartje op elkaar hand tekenen om kusjes te sturen is niet wat haar vandaag helpt. We bedenken samen een andere oplossing. De oplossing is dat ik juf zal bellen om te vertellen dat ze de dagen lang vindt, niet zoveel taakjes wil doen en dat ze het jammer vindt niet thuis bij mama te kunnen blijven. Niet veel later stappen we ontspannen op de fiets. Ik trap iets harder, we genieten van de roze lucht en we praten nog even verder. Over hoe ze zelf met juf in gesprek kan gaan. Gewoon mag zeggen wat ze ook tegen mij zegt. Misschien kan juf wel helpen. Ondertussen reflecteer ik. Komende jaren zullen we nog heel veel jaren, weken, dagen om 7.55 uur op de fiets stappen en naar school gaan. 5 dagen per week. Poeh… het is veel. Ik vind het ook veel. Ze maakt meer ‘schooluren’ dan ik ‘werkuren’ maak. En ja, ze spelen vooral. Maar spelen = intensief werken en leren voor kinderen. En dat 27,5 uur per week. Willen we dit eigenlijk wel? Maar wat is het alternatief? Het blijkt ook dat leerlingen in Nederland veel uren onderwijs krijgen, vergeleken met andere landen. Fijn om te weten dat er een experiment loopt onder 20 basisscholen voor flexibele schooltijden in het basisonderwijs. En voor nu ‘mogen’ we nog snipperdagen opnemen. Vrolijk met een lach op haar gezichtje loopt mijn kleutermeisje de school weer in. Zusje en ik zwaaien haar na. En ik weet dat ik haar straks weer vol enthousiasme en vermoeid naar buiten zie komen. Daarna volgt een middagje lekker bijkomen en volledig kind-zijn. #basisschool #kleutertijd #kleuterleven #kindzijn #spelendleren #erkennen #onvoorwaardelijkouderschap #bewustouderschap" data-recalc-dims="1" />

Wat heeft een kind nodig? Voor de ontwikkeling? Ee

Wat heeft een kind nodig? Voor de ontwikkeling? Een lieve vriendin stelde mij de vraag. Want misschien wist ik er wat over? Maar nee, eigenlijk niet. Ik lees hier en daar wat, ik pik eens wat op. Verdiep me eens in ontwikkelgebieden… maar ik weet het niet echt. Ik doe maar wat. En eigenlijk ben ik ook te moe om er bewust bij stil te staan.

En daar was het, een stemmetje… ‘Misschien zou je je er toch weer eens wat beter in moeten verdiepen. Iets meer moeten voorbereiden. Misschien missen ze wel van alles. Misschien kunnen ze zich nu op bepaalde gebieden niet goed ontwikkelen.’ Maar ik gaf mezelf liefdevol antwoord. Het is goed. Je bent goed. Je doet het goed. Het is voldoende. Het hoeft niet beter. Ze gaan ook naar het kinderdagverblijf en school. Het is goed.

De bekende uitspraak: alle ballen hooghouden.. ik heb zo vaak het gevoel dat ik me in van alles zou willen/moeten verdiepen en er bewuster mee om zou moeten gaan… maar dan voel ik de energie uit me wegstromen. Want ik ben gewoon moe. En dat zal ik nog wel even blijven. Er is maar plek voor een beperkt aantal dingen waar ik mijn aandacht aan schenk. En hoe langer ik moeder ben, hoe minder dingen mijn aandacht krijgen. En soms maakt dat me bang. Want doe ik wel genoeg? Ben ik wel genoeg? Missen mijn kinderen niet van alles?

Maar dan denk ik aan vroeger. Kijk ik naar een klein meisje. Het meisje dat ik zelf was. Spelend in de tuin met een pop en een schommel. De rust die ik als kind voelde. De lange dagen, want minuten duurden uren. Op een fijne manier. En dan denk ik: dát is het grootste cadeau wat ik mezelf en m’n kinderen kan geven. Rust en liefde temidden van de snelle maatschappij vol onrust en haast.

En al spelend met een fingerboard van @crimptonite_climbing en open ended loose parts van @joguines_grapat voelen de minuten misschien als uren voor mijn dochter. Op een fijne manier. En ontwikkelt ze zich, vanzelf.

#latomlaag #perfectionisme #moederschap #tropenjaren #ontwikkeling #persoonlijkegroei #ontwikkelgebieden #playathome #openeindespeelgoed #kleuterspel #bewustouderschap

<img data-lazy-fallback="1" src="https://i0.wp.com/mooiemama.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png?w=1200&ssl=1" alt="Wat heeft een kind nodig? Voor de ontwikkeling? Een lieve vriendin stelde mij de vraag. Want misschien wist ik er wat over? Maar nee, eigenlijk niet. Ik lees hier en daar wat, ik pik eens wat op. Verdiep me eens in ontwikkelgebieden… maar ik weet het niet echt. Ik doe maar wat. En eigenlijk ben ik ook te moe om er bewust bij stil te staan. En daar was het, een stemmetje… ‘Misschien zou je je er toch weer eens wat beter in moeten verdiepen. Iets meer moeten voorbereiden. Misschien missen ze wel van alles. Misschien kunnen ze zich nu op bepaalde gebieden niet goed ontwikkelen.’ Maar ik gaf mezelf liefdevol antwoord. Het is goed. Je bent goed. Je doet het goed. Het is voldoende. Het hoeft niet beter. Ze gaan ook naar het kinderdagverblijf en school. Het is goed. De bekende uitspraak: alle ballen hooghouden.. ik heb zo vaak het gevoel dat ik me in van alles zou willen/moeten verdiepen en er bewuster mee om zou moeten gaan… maar dan voel ik de energie uit me wegstromen. Want ik ben gewoon moe. En dat zal ik nog wel even blijven. Er is maar plek voor een beperkt aantal dingen waar ik mijn aandacht aan schenk. En hoe langer ik moeder ben, hoe minder dingen mijn aandacht krijgen. En soms maakt dat me bang. Want doe ik wel genoeg? Ben ik wel genoeg? Missen mijn kinderen niet van alles? Maar dan denk ik aan vroeger. Kijk ik naar een klein meisje. Het meisje dat ik zelf was. Spelend in de tuin met een pop en een schommel. De rust die ik als kind voelde. De lange dagen, want minuten duurden uren. Op een fijne manier. En dan denk ik: dát is het grootste cadeau wat ik mezelf en m’n kinderen kan geven. Rust en liefde temidden van de snelle maatschappij vol onrust en haast. En al spelend met een fingerboard van @crimptonite_climbing en open ended loose parts van @joguines_grapat voelen de minuten misschien als uren voor mijn dochter. Op een fijne manier. En ontwikkelt ze zich, vanzelf. #latomlaag #perfectionisme #moederschap #tropenjaren #ontwikkeling #persoonlijkegroei #ontwikkelgebieden #playathome #openeindespeelgoed #kleuterspel #bewustouderschap" data-recalc-dims="1" />

Pionieren betekent dat je nieuwe paden betreedt. Z

Pionieren betekent dat je nieuwe paden betreedt. Ze zijn nog niet platgewalst. Je komt er soms achter dat een pad doodloopt of dat je in een rondje blijkt te lopen. Maar vaak ook baan je je een weg door onontgonnen terrein met als beloning wonderschone parels. Juwelen die je iedereen gunt. Je schreeuwt het 't liefst van de heuvels.

Andere dappere mensen aarzelen niet en gaan je direct achterna. Ontdekken zelfs nog nieuwe schatten. Maar... niet iedereen is zo avontuurlijk als jullie zijn. Veel mensen zullen wachten, tot de paden platgetreden zijn door de pioniers. Tot er een weg ligt die gemakkelijk en soepel begaanbaar is. Met informatieborden langs de weg en waarschuwingstekens waar nodig.

Weet vooral dat als jij die pionier bent, het oké is om af en toe de weg even kwijt te zijn. Dat het oké is om hulp te vragen. Om je hart uit te storten. Dat je áltijd een stukje terug kunt lopen of een nieuw weggetje kunt betreden. Er zijn geen misstappen. Iedere stap is onderdeel van de reis. Leert je iets nieuws. Geeft je een andere blik. Vanuit ieder punt verzamel je extra informatie over de omgeving. En misschien wel één van de meest waardevolle dingen: je leert op reis ontzettend veel over jezelf.

Op ontdekkingsreis gaan brengt je áltijd meer dan stilstaan. En weet dat alle stappen die jij zet, waardevolle parels oplevert voor jou én de mensen om je heen. Hoe zwaar de reis ook is.

#patronendoorbreken #onvoorwaardelijkouderschap #bewustouderschap #opvoedendoenwesamen #persoonlijkeontwikkeling #persoonlijkegroei #moederschap #ouderschap

<img data-lazy-fallback="1" src="https://i0.wp.com/mooiemama.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png?w=1200&ssl=1" alt="Pionieren betekent dat je nieuwe paden betreedt. Ze zijn nog niet platgewalst. Je komt er soms achter dat een pad doodloopt of dat je in een rondje blijkt te lopen. Maar vaak ook baan je je een weg door onontgonnen terrein met als beloning wonderschone parels. Juwelen die je iedereen gunt. Je schreeuwt het 't liefst van de heuvels. Andere dappere mensen aarzelen niet en gaan je direct achterna. Ontdekken zelfs nog nieuwe schatten. Maar... niet iedereen is zo avontuurlijk als jullie zijn. Veel mensen zullen wachten, tot de paden platgetreden zijn door de pioniers. Tot er een weg ligt die gemakkelijk en soepel begaanbaar is. Met informatieborden langs de weg en waarschuwingstekens waar nodig. Weet vooral dat als jij die pionier bent, het oké is om af en toe de weg even kwijt te zijn. Dat het oké is om hulp te vragen. Om je hart uit te storten. Dat je áltijd een stukje terug kunt lopen of een nieuw weggetje kunt betreden. Er zijn geen misstappen. Iedere stap is onderdeel van de reis. Leert je iets nieuws. Geeft je een andere blik. Vanuit ieder punt verzamel je extra informatie over de omgeving. En misschien wel één van de meest waardevolle dingen: je leert op reis ontzettend veel over jezelf. Op ontdekkingsreis gaan brengt je áltijd meer dan stilstaan. En weet dat alle stappen die jij zet, waardevolle parels oplevert voor jou én de mensen om je heen. Hoe zwaar de reis ook is. #patronendoorbreken #onvoorwaardelijkouderschap #bewustouderschap #opvoedendoenwesamen #persoonlijkeontwikkeling #persoonlijkegroei #moederschap #ouderschap" data-recalc-dims="1" />

Een open blik. Er is geen één waarheid. Geen één manier. Oordeelloos kijken naar de manier waarop anderen leven, keuzes maken. Nieuwsgierigheid: waarom doen mensen wat ze doen?

Ik geloof in deze manier van kijken. Dat ik afstudeerde als antropoloog is dan ook heel passend. En mijn streven naar onvoorwaardelijk ouderschap sluit daar ook feilloos op aan.

Maar lukt dat dan altijd zomaar? Nee. Het andere zit óók in mij. Het automatische oordelen. Het gevoel van goed en fout. En mijn valkuil: het is alles of niets. Ik weet nog dat ik ooit als klein meisje dacht: “Wij zijn het enige normale gezin.” Best een gekke gedachte voor zo’n klein meisje uit een gebroken gezin als ik erop terugkijk. Maar is het wel zo gek? Het is een manier om grip te hebben op de realiteit. Een werkelijkheid creëren waarbinnen je je comfortabel en veilig voelt. Een verhaal vertellen over jezelf waarbij je ‘goed bent’ binnen je eigen ‘morele kaders’.

Bewustzijn en loskomen van al die kaders (generatie op generatie) is een ongoing proces. Een proces wat in mijn ogen noodzakelijk is om jezelf en anderen onvoorwaardelijk lief te kunnen hebben.

Hoe ik dat doe? Elke keer als ik een oordeel voel, kies ik bewust voor mijn grondhouding van compassie. Ik ben nieuwsgierig: waarom handelt deze persoon zo? Welke overtuigingen liggen daar mogelijk aan ten grondslag? Kies voor compassie. En keer dan naar binnen. Wat triggert dit in mij? Wat heb ik hierin te leren?

En hier wil ik nog aan toevoegen dat dit ook de manier is waarop ik hier wil schrijven en delen. Vanuit de oordeelloze grondhouding. Maar dit lukt (nog) niet altijd. Dat komt door het vuur wat ik voel voor ‘een bepaalde richting’ en mijn neiging daarbij naar alles of niets. Ik zou bijna een ‘bij voorbaat’ excuus willen schrijven, maar dat doe ik niet. Want mocht iets je raken, probeer dan ook oordeelloos te kijken. Naar mij. Want ook mijn vuur komt ergens vandaan. En daar mag ik dan weer in leren.

#groei #persoonlijkeontwikkeling #bewustouderschap #onvoorwaardelijkouderschap #onvoorwaardelijkeliefde #participerendeobservatie #oordeelloos #compassie #narrativecoaching #reflectiemoment #patronendoorbreken

<img data-lazy-fallback="1" src="https://i0.wp.com/mooiemama.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png?w=1200&ssl=1" alt="Een open blik. Er is geen één waarheid. Geen één manier. Oordeelloos kijken naar de manier waarop anderen leven, keuzes maken. Nieuwsgierigheid: waarom doen mensen wat ze doen? Ik geloof in deze manier van kijken. Dat ik afstudeerde als antropoloog is dan ook heel passend. En mijn streven naar onvoorwaardelijk ouderschap sluit daar ook feilloos op aan. Maar lukt dat dan altijd zomaar? Nee. Het andere zit óók in mij. Het automatische oordelen. Het gevoel van goed en fout. En mijn valkuil: het is alles of niets. Ik weet nog dat ik ooit als klein meisje dacht: “Wij zijn het enige normale gezin.” Best een gekke gedachte voor zo’n klein meisje uit een gebroken gezin als ik erop terugkijk. Maar is het wel zo gek? Het is een manier om grip te hebben op de realiteit. Een werkelijkheid creëren waarbinnen je je comfortabel en veilig voelt. Een verhaal vertellen over jezelf waarbij je ‘goed bent’ binnen je eigen ‘morele kaders’. Bewustzijn en loskomen van al die kaders (generatie op generatie) is een ongoing proces. Een proces wat in mijn ogen noodzakelijk is om jezelf en anderen onvoorwaardelijk lief te kunnen hebben. Hoe ik dat doe? Elke keer als ik een oordeel voel, kies ik bewust voor mijn grondhouding van compassie. Ik ben nieuwsgierig: waarom handelt deze persoon zo? Welke overtuigingen liggen daar mogelijk aan ten grondslag? Kies voor compassie. En keer dan naar binnen. Wat triggert dit in mij? Wat heb ik hierin te leren? En hier wil ik nog aan toevoegen dat dit ook de manier is waarop ik hier wil schrijven en delen. Vanuit de oordeelloze grondhouding. Maar dit lukt (nog) niet altijd. Dat komt door het vuur wat ik voel voor ‘een bepaalde richting’ en mijn neiging daarbij naar alles of niets. Ik zou bijna een ‘bij voorbaat’ excuus willen schrijven, maar dat doe ik niet. Want mocht iets je raken, probeer dan ook oordeelloos te kijken. Naar mij. Want ook mijn vuur komt ergens vandaan. En daar mag ik dan weer in leren. #groei #persoonlijkeontwikkeling #bewustouderschap #onvoorwaardelijkouderschap #onvoorwaardelijkeliefde #participerendeobservatie #oordeelloos #compassie #narrativecoaching #reflectiemoment #patronendoorbreken" data-recalc-dims="1" />

“Mam, dat moet je nog oefenen hè?” Het was

“Mam, dat moet je nog oefenen hè?”

Het was bedtijd en ik raakte gefrustreerd. Gefrustreerd omdat ik met mijn hoofd al bij iets anders was wat ik wilde gaan doen, maar de kleuter kon zich nog niet overgeven aan de slaap. En ineens was mijn geduld op. Ik zei zoiets van: “Papa regelt het maar, ik kan hier nu niet mee omgaan” en ik ging naar boven om de was te doen.

Nog geen minuut later hoorde ik de kleuter zingend in de badkamer. Ik weer naar beneden en ik weet… dit heeft geen zin. Ik moet terug in verbinding. Zonder verbinding geen ontspanning.

“Sorry dat ik zo geïrriteerd raak schatje. Kom, wil je nog even knuffelen?” Al knuffelend zegt ze tegen me: “Mam, dat moet je nog een beetje oefenen hè?” Dankbaar antwoord ik: “Ja, dit vindt mama nog moeilijk soms. Dit moet ik nog oefenen. En jij helpt me daarbij. Dankjewel.”

De woorden die mijn dochter uitsprak, is hoe ik spreek in huis als er omgangssituaties voorkomen die ik liever anders zie. Bijvoorbeeld als kleine zus gewelddadig is of als grote zus nare dingen roept naar kleine zus. Of als ik zelf dus chagrijnig reageer. Heel bewust benoem ik mijn eigen tekortkomingen én dat ik daarin probeer te groeien. Ook dat is voorleven en respectvol omgaan met elkaar.

#altijdinbeweging #nooitteoudomteleren #invitationtogrow #persoonlijkegroei #moederschap #frustratie #bewustouderschap #reflectie #zwartwitfotografie

<img data-lazy-fallback="1" src="https://i0.wp.com/mooiemama.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png?w=1200&ssl=1" alt="“Mam, dat moet je nog oefenen hè?” Het was bedtijd en ik raakte gefrustreerd. Gefrustreerd omdat ik met mijn hoofd al bij iets anders was wat ik wilde gaan doen, maar de kleuter kon zich nog niet overgeven aan de slaap. En ineens was mijn geduld op. Ik zei zoiets van: “Papa regelt het maar, ik kan hier nu niet mee omgaan” en ik ging naar boven om de was te doen. Nog geen minuut later hoorde ik de kleuter zingend in de badkamer. Ik weer naar beneden en ik weet… dit heeft geen zin. Ik moet terug in verbinding. Zonder verbinding geen ontspanning. “Sorry dat ik zo geïrriteerd raak schatje. Kom, wil je nog even knuffelen?” Al knuffelend zegt ze tegen me: “Mam, dat moet je nog een beetje oefenen hè?” Dankbaar antwoord ik: “Ja, dit vindt mama nog moeilijk soms. Dit moet ik nog oefenen. En jij helpt me daarbij. Dankjewel.” De woorden die mijn dochter uitsprak, is hoe ik spreek in huis als er omgangssituaties voorkomen die ik liever anders zie. Bijvoorbeeld als kleine zus gewelddadig is of als grote zus nare dingen roept naar kleine zus. Of als ik zelf dus chagrijnig reageer. Heel bewust benoem ik mijn eigen tekortkomingen én dat ik daarin probeer te groeien. Ook dat is voorleven en respectvol omgaan met elkaar. #altijdinbeweging #nooitteoudomteleren #invitationtogrow #persoonlijkegroei #moederschap #frustratie #bewustouderschap #reflectie #zwartwitfotografie" data-recalc-dims="1" />

G r o e i • Vroeg of laat komt de innerlijke dri

G r o e i • Vroeg of laat komt de innerlijke drive om iets te leren. Oftewel: op het eigen moment. En daarbij komt vaak ook de vraag of je daar bij wilt helpen. Dát is het moment om te begeleiden bij het oefenen.

Ik geloof er niet zo in om een kind eerder te ‘pushen’ dan dat hij/zij zelf het vertrouwen heeft er aan te beginnen. Dit geldt voor alles, denk bijvoorbeeld aan zindelijkheid. Het kan enkel tegenwerken als je eerder begint dan je kind er klaar voor is. De ‘faalmomenten’ kunnen dan opstapelen en het vertrouwen keldert.

TIPS voor een GROEIMINDSET

1) “Het lukt me niet. Ik kan het niet!” Straal vertrouwen uit en antwoord: “Het lukt je nóg niet. Je kunt het nóg niet.”

2) Herinner je kind aan die ene keer dat iets lukte na heel hard oefenen. “Weet je nog? Toen je voor het eerst ... toen lukte het ook niet meteen. En het is je toen toch gelukt!”

3) Vertel over jezelf. Toen jij die leeftijd had, of misschien zelfs wel een jaartje ouder was, en dat je er toen nog helemaal niks van kon. Jij kon nog niet eens ... . En toch is het je gelukt en kan je het nu.”

4) Leef voor dat nieuwe dingen leren soms veel tijd en oefening kost. Laat het je kind merken als je bezig bent met iets nieuws leren en spreek uit dat het niet in één keer goed gaat.”

5) Probeer vaker “het is je gelukt” te zeggen in plaats van “goedzo”. Benadruk het proces als je kind een puzzel of tekening maakt. Dat kan al heel eenvoudig door gewoon letterlijk te beschrijven wat je ziet. En je kunt er ook kwaliteiten bij benoemen zoals “wat kan jij geduldig blijven zeg, daardoor lukt het je uiteindelijk.” Of “wat ben jij aan het doorzetten zeg, ik zie dat je het lastig vindt en toch blijf je oefenen.”

6) Uitdagingen zijn leuk! Zorg ervoor dat als iets niet lukt het juist een positieve uitdaging blijft om door te oefenen. Door te benoemen wat het je kind op zal leveren als hij/zij het kan. Haal de negatieve lading weg die faalangst in de hand kan werken.

Interessant? Sla de post op om er af en toe even bewust bij stil te staan.

Vragen? Laat een comment achter!

#groeimindset #growthmindset #helphetmijzelfttedoen #montessori #ontwikkeling #bewustouderschap #oeiikgroei #groei #faalangst

<img data-lazy-fallback="1" src="https://i0.wp.com/mooiemama.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png?w=1200&ssl=1" alt="G r o e i • Vroeg of laat komt de innerlijke drive om iets te leren. Oftewel: op het eigen moment. En daarbij komt vaak ook de vraag of je daar bij wilt helpen. Dát is het moment om te begeleiden bij het oefenen. Ik geloof er niet zo in om een kind eerder te ‘pushen’ dan dat hij/zij zelf het vertrouwen heeft er aan te beginnen. Dit geldt voor alles, denk bijvoorbeeld aan zindelijkheid. Het kan enkel tegenwerken als je eerder begint dan je kind er klaar voor is. De ‘faalmomenten’ kunnen dan opstapelen en het vertrouwen keldert. TIPS voor een GROEIMINDSET 1) “Het lukt me niet. Ik kan het niet!” Straal vertrouwen uit en antwoord: “Het lukt je nóg niet. Je kunt het nóg niet.” 2) Herinner je kind aan die ene keer dat iets lukte na heel hard oefenen. “Weet je nog? Toen je voor het eerst ... toen lukte het ook niet meteen. En het is je toen toch gelukt!” 3) Vertel over jezelf. Toen jij die leeftijd had, of misschien zelfs wel een jaartje ouder was, en dat je er toen nog helemaal niks van kon. Jij kon nog niet eens ... . En toch is het je gelukt en kan je het nu.” 4) Leef voor dat nieuwe dingen leren soms veel tijd en oefening kost. Laat het je kind merken als je bezig bent met iets nieuws leren en spreek uit dat het niet in één keer goed gaat.” 5) Probeer vaker “het is je gelukt” te zeggen in plaats van “goedzo”. Benadruk het proces als je kind een puzzel of tekening maakt. Dat kan al heel eenvoudig door gewoon letterlijk te beschrijven wat je ziet. En je kunt er ook kwaliteiten bij benoemen zoals “wat kan jij geduldig blijven zeg, daardoor lukt het je uiteindelijk.” Of “wat ben jij aan het doorzetten zeg, ik zie dat je het lastig vindt en toch blijf je oefenen.” 6) Uitdagingen zijn leuk! Zorg ervoor dat als iets niet lukt het juist een positieve uitdaging blijft om door te oefenen. Door te benoemen wat het je kind op zal leveren als hij/zij het kan. Haal de negatieve lading weg die faalangst in de hand kan werken. Interessant? Sla de post op om er af en toe even bewust bij stil te staan. Vragen? Laat een comment achter! #groeimindset #growthmindset #helphetmijzelfttedoen #montessori #ontwikkeling #bewustouderschap #oeiikgroei #groei #faalangst" data-recalc-dims="1" />

Volgen op Instagram