Curettage na miskraam met medicijnen

In deel 1 vertelde ik over de emotionele rollercoaster toen ik erachter kwam dat ik een miskraam had. In deel 2 heb ik verteld over de keuzes toen de miskraam niet uit zichzelf op gang kwam: afwachten, medicijnen of curettage. In deel 3 heb ik mijn ervaring met misoprostol/cytotec toegelicht. In dit deel vertel ik over de curettage die ik alsnog moest ondergaan.

Dagen voor de curettage

De rollercoaster dendert voort. Er is weer een mix aan hele andere gevoelens losgekomen na de controle echo. Het gevoel dat het vruchtzakje nog steeds in mijn buik zit, brengt me weer meer met mijn gedachten bij het ongeboren vruchtje. Ik voel dat ik opnieuw afscheid wil nemen. Samen met mijn vriend en verloskundige heb ik hier gesprekken over.

In het ziekenhuis krijg ik te horen dat ze de curettage niet kunnen inplannen. Ik sta op een wachtlijst en er moet dus een plekje vrijkomen. Op het moment dat ze me dat vertellen barst ik in huilen uit. Na het slechte nieuws en dan deze onzekerheid erbovenop voel ik me zwaar verdrietig en boos. Hoezo wachten? Mijn hormonen vliegen natuurlijk ook nog eens alle kanten op door mijn lijf. Het voelt oneerlijk.

Als ik de maandag na het weekend opbel met al mijn vragen, krijg ik te horen dat ik woensdag geholpen zal worden. Wat een opluchting! Ik had me al ingesteld op twee weken wachten. Dat ging gelukkig sneller dan gedacht.

Deze dagen verdiep ik me in curettage en stel ik ál mijn vragen aan de specialisten. Ik zal er een aantal hier uitschrijven, want misschien vraag jij je dit soort dingen ook wel af.

Roesje versus narcose tijdens de curettage

Ik krijg te horen dat ik de curettage met een roesje zal ondergaan. Op internet lees ik een aantal horrorverhalen over roesjes. Dat je de pijn nog meemaakt en het niet goed kan aangeven. Vreselijk lijkt me dat. Ook lees ik heel veel goede verhalen.

Er blijken verschillende soorten roesjes te bestaan. Ik krijg te horen dat ze in het ziekenhuis waar ik behandeld wordt, veel ervaring hebben met roesjes. Ze kijken heel goed naar jou als patiënt. Ze houden je goed in de gaten en als het nodig is, krijg je een beetje extra slaapmiddel.

Een roesje heeft als voordeel dat je sneller herstelt en niet aan de beademing hoeft. Als je kiest voor een roesje, kan de behandeling poliklinisch plaatsvinden. Dat betekent dat je partner er ook bij aanwezig kan zijn. Dat vond ik erg fijn. Halverwege is hij echter toch vertrokken, omdat hij een beetje witjes werd.

Leegzuigen versus leegschrapen en de kans op verklevingen

Het grootste nadeel van een curettage is dat er een (kleine) kans is op verklevingen. Dat is precies de reden waarom ik in eerste instantie voor cytotec koos. Ik vraag mij af hoe ze beslissen of ze gaan zuigen of schrapen. Bij dat laatste is de kans op verklevingen namelijk groter.

In het ziekenhuis waar ik behandeld werd, kiezen ze altijd voor leegzuigen. Ze kunnen daarna met hetzelfde instrument voelen of schrapen daarna nog nodig is. Als het een beetje ribbelig aanvoelt, dan is het schoon. Als het glad is, dan is er nog weefsel dat ze weg moeten halen.

Wat gebeurt er met het weefsel dat weggehaald wordt?

Het weefsel gaat standaard naar een patholoog ter controle. Wij konden het dus niet zelf houden om er nog iets mee te doen. Ik denk echter als dat echt een grote wens was geweest, dat altijd bespreekbaar is.

Na twee weken krijg je de uitslag. Maar de kans dat er een afwijking gevonden wordt, is minder dan 1%.

Curettage bij miskraam van 12 weken

Op de dag van de curettage moet ik twee uur van tevoren 2 cytotec tabletten inbrengen. Dit is om de baarmoedermond weer voor te bereiden op de behandeling. Ik vind het best spannend, want ja… hoe zal mijn lichaam erop reageren?

Een uur van tevoren moet ik 2 paracetamol en 1 naproxen innemen. Ik moet nuchter zijn voor de behandeling, maar dat ben ik heel even vergeten. Nadat ik een half beschuitje en een sapje op heb, zegt Stefan ineens: ‘Moet jij niet nuchter zijn?’. Ohja! Gelukkig is het geen probleem dat ik een beetje gegeten heb.

Half 9 moeten we in het ziekenhuis zijn. Ik krijg een infuus en mag een badjas aandoen. Ze leggen me nog eens uit wat er gaat gebeuren.

Ik ga nog eens naar de wc en heb nu wel weer veel stolsels. Dat komt door de cytotec tabletten. Ik heb geen pijn.

9 uur ben ik aan de beurt. Ik loop samen met mijn vriend Stefan de behandelkamer in. Daar zijn 2 assistenten, een co-assistent en de arts die me gaat behandelen. Ik moet in zo’n gynaecologische stoel gaan zitten.

Ik wil graag nog één keer met de echo kijken hoe het er nu uitziet. Gewoon, voor mijn eigen gevoel. Dat heb ik vooraf aangegeven en dat doen ze dus ook. Het is duidelijk dat curettage nodig is.

De behandeling

Via mijn infuus krijg ik het roesje ingespoten. Ze vragen of ik het al merk. Ik merk het niet echt. Ze vragen of ik me een beetje voel alsof ik gedronken heb. Misschien een beetje geef ik aan. Op het plafond zie ik een luchtrooster dat lijkt te golven. Achteraf besef ik me dat het dus wel werkte.

Ik krijg verdoving ingespoten bij mijn baarmoeder. Dat zijn een aantal prikken en de arts vraagt me te kuchen als ze de prik zet. Het is niet fijn, maar het valt erg mee.

Daarna begint het echte curetteren. Af en toe heb ik een menstruatie-achtig gevoel. Dat geven ze me ook aan. Ik let op mijn ademhaling en als ik merk dat ik me aanspan, ontspan ik weer. Het roesje haalt de scherpe kantjes en het hele bewuste ervan af.

Op het moment dat ik het echt even minder prettig begin te vinden, is het eigenlijk bijna over geeft de arts aan. Het is snel voorbij. De ingreep duurt maar 10 minuten ongeveer.

Met de echo kijkt de arts of alles nu schoon is. Het is een heel ander beeld. Het ziet er schoon uit. Er komt een bed de kamer ingereden en ze geven aan dat ik zo plat mogelijk moet blijven om zo min mogelijk last te hebben van het roesje.

Veel vrouwen worden erg slaperig van het middel en vallen daarna in slaap. Ik bleef echter wakker en werd steeds helderder. Ik bloedde nog wat na. Dat is normaal.

Om de 10 minuten komt een verpleegster controles doen. Bloeddruk, zuurstofgehalte en hartslag. Alles prima in orde. Ik krijg wat te eten en drinken. Ik voel me eigenlijk direct opgelucht. Het is voorbij. Nu echt.

Ik moet nog 2 uur blijven en mag daarna gaan plassen. Ik heb nog één groot stolsel. Ben verder niet duizelig en mag dus naar huis.

Herstel na de curettage

Ik ga in de middag na de behandeling lekker slapen. Ik heb totaal geen buikpijn en het vloeien is zo goed als over. Emotioneel voel ik me ook stukken beter. Echt lichter. We hebben de afgelopen vijf weken een rollercoaster aan emoties gehad. Lichamelijk voelde ik me erg slecht (duizelig en hoofdpijn), emotioneel doorliep ik verschillende fases. Nu lijkt er weer een nieuwe fase aangebroken te zijn.

De volgende dag (donderdag) ben ik moe maar nog steeds een stuk lichter emotioneel. Ik kijk weer naar de toekomst. Ik denk al na over een volgende zwangerschap. Het lijkt wel of een groot deel van mijn hormonen alweer ‘normaal’ zijn. Al zal daar nog wel even wat tijd overheen gaan.

Het besef dat ik weer ‘mijzelf’ ben en dat het ‘klopt’ in mijn buik op dit moment, dat doet mij enorm goed. Dat ik van mijn eigen lieve mooie mama een nieuwe outfit heb gekregen, draagt bij aan mijn ‘frisse en blije’ gevoel.

Tot slot

Ik wilde dit verhaal graag delen. Ik heb veel uitleg gekregen, maar op het moment dat de miskraam gaande was merkte ik toch dat het te onduidelijk was. Vooral dat verhaal over hoeveel bloedverlies normaal is. Het is bij iedere vrouw verschillend. Maar schrik dus niet als het heel erg veel is. Bel vooral als je het niet vertrouwt. Bij mij was het fijn dat ik controles kreeg. Ook drongen ze niet aan op een curettage. Daar ben ik ze dankbaar voor.

Overall is de keuze voor medicijnen mij dus heel goed bevallen. Ik heb geen pijn gehad! Ik ben wel geschrokken van de hoeveelheid bloedverlies en voelde me de dagen erna vooral erg slecht. Neem dus ook vooral de tijd voor lichamelijk herstel!!! Je hebt toch een wond in je buik. Dat ik uiteindelijk alsnog curettage moest ondergaan, dat is zoals het is. Ook dat heb ik naar omstandigheden zeer goed ervaren.