Ik deel openhartig mijn bevallingsverhaal van mijn eerste kind waarin je leest over een inleiding bij 42 weken zwangerschap. Vanaf het begin (priming) tot het eind (nageboorte). Dit bevallingsverhaal is ongecensureerd maar durf je wél te lezen als je nog gaat bevallen!
Op deze pagina
Mijn bevallingsverhaal
Nog even snel een update-foto maken van mijn buik. Het is zondag 4 juni 2017, vroeg in de ochtend. Vandaag ben ik precies 42 weken zwanger. Stefan heeft alle spullen al in de auto gezet. Gymbal, reistas, vuilniszak voor de bijrijdersstoel (je weet maar nooit) en natuurlijk de Maxi-Cosi. De deur valt achter ons in het slot. De eerstvolgende keer dat we de deur weer open doen, dragen we Jule bij ons.
Voor de zoveelste keer lopen we het ziekenhuis in Woerden binnen. Als je overtijd bent, krijg je namelijk om de dag een vruchtwaterecho en CTG (hartfilmpje). Dat onze kleine meid nog lekker in mijn buik zit blijkt niet zo vreemd, ze heeft het er nog prima naar haar zin. Alle acties die ik heb ondernomen om de bevalling op gang te brengen, hebben niks opgeleverd.
Priming: deel een van het inleiden
“Je hebt krap twee centimeter ontsluiting”, geeft de verloskundige aan na inwendig onderzoek. “Ik stel voor dat we je tabletjes geven vandaag en dat we dan morgenochtend je vliezen breken”. Nou, maar doen dan…
Na de 2e dosis pilletjes zien ze op de CTG dat het al genoeg rommelt. Ik hoef de 3e dosis niet te krijgen en nu is het wachten op morgenochtend. Ik voel een zeurderig ongesteldheidsgevoel in mijn buik. Voor het eerst in mijn leven lig ik een nacht in een ziekenhuis. Gelukkig mag Stefan blijven slapen op een uitklapbedje naast me.
Morgen zijn we papa en mama. Onwerkelijk! Ik kan het niet bevatten. En ik ben ook wel echt zenuwachtig wat me te wachten staat.
Goed slapen lukt me niet. Ik heb de hele tijd harde buiken en ik loop af en aan naar het toilet. Hé, wat is dit? Ik verlies mijn slijmprop. OMG, zou het dan misschien toch nog uit zichzelf gaan beginnen nu?
Vliezen breken: deel twee van het inleiden
Nou, de echte weeën zijn niet begonnen vannacht. Weer aan het CTG en inwendig onderzoek. De pilletjes hebben hun werk goed gedaan. Ik heb nu drie centimeter ontsluiting. We mogen van de zaal naar de verlossuite verhuizen. Het is wel heel echt nu allemaal nu de verpleegkundigen zeggen: “succes vandaag, geniet ervan”.
Blij wijs ik naar het wiegje “Daar ligt straks onze Jule Josefie!” Ik besef me geloof ik nog steeds niet helemaal wat me te wachten staat.
Het is 8.30 uur, maandag 5 juni 2017. Er wordt een klein krasje gezet in mijn vliezen waardoor ze open breken. Ik heb afgesproken met de verloskundige dat we eerst tot 11.00 uur afwachten of mijn lichaam het nu vanzelf op gaat pakken. “Je kunt het beste maar wat gaan bewegen om het op gang te brengen” zegt ze. “Wandelen over de gang bijvoorbeeld”.
9.00 uur loopt er ineens behoorlijk wat vruchtwater uit. Wat voelt dat vies zeg, elke keer zo’n stroompje water dat eruit golft. Stefan zegt: “ik zie een gekke kleur, zullen we even bellen?” Het blijkt een stuk van de vliezen te zijn.
Ik trek een lang shirt aan wat ik na dagenlang zoeken heb aangeschaft voor deze dag. Lees meer over welke kleding tijdens de bevalling het handigst is. Ik poets mijn tanden en ik laat Stefan een foto van mij maken bij het wiegje. En dan begint het… Laat dat wandelen over de gang maar zitten. Fuck, dit is heftig!
De weeën zijn begonnen
Ik wil direct mijn andere, wijdere shirt aan. De druk moet van mijn buik af. Ik raak lichtelijk in paniek. Hoe moet ik hier mee omgaan? Ik hang een beetje voorover geleund op het tafeltje en beweeg een beetje heen en weer. “Probeer eens op die bal te zitten” zegt Stefan. Ik probeer het. Hell no, dat is ook niks! Ik moet naar de wc.
Ohja, ik heb natuurlijk mijn oefeningen van Hypnobirthing. Ik zet mijn koptelefoon op met de ontspanningsoefening. Ik lig een halve minuut op bed en denk: dit trek ik niet! Koptelefoon af en weer naar de wc. Diep inademen gaat voor geen meter! Ik begin een soort van te puffen.
“Hoe gaat het hier?” vraagt een verpleegster die binnen wandelt. “Niet zo goed….ik vind dit wel heftig hoor” zeg ik. Ze lacht en zegt: “Nou, dit is nog maar het begin”.
Die opmerking maakt me onzeker en bang. Ik sluit direct de TENS aan die we hebben meegenomen. Ik voel me hondsberoerd. Het enige wat ik nog kan zeggen tegen Stefan na elke wee is dat ik dit niet trek. Het idee alleen al dat het nog veel erger gaat worden, dat kan toch niet? Ik denk dat ik, totaal in strijd met mijn bevalplan, toch maar wel pijnstilling wil.
De douche is de enige plek waar ik nog ben. Ik wissel van de wc (want ik heb de hele tijd het gevoel dat ik buikloop ga krijgen) naar de wasbak want tijdens een wee moet ik staan en ben ik misselijk. Na de wee weer op het toilet, een wee, weer naar de wasbak. Ik hoor mezelf behoorlijk wat herrie maken inmiddels met dat uitpuffen wat ik doe. Wat zullen ze op de gang wel niet denken? Ik heb het bloedheet en zweet me helemaal kapot.
Pijnstilling tijdens de bevalling: remifentanil pompje
11.30 uur. De verloskundige komt langs. Ik zeg direct dat ik misschien toch maar pijnstilling wil. Ze zegt laten we eerst maar eens kijken hoe ver je bent, dan kun je daarna beslissen. Ze doet inwendig onderzoek. Ik ben van drie naar vier centimeter gegaan de afgelopen uren. Ik schrik me rot. Zo weinig maar? Dan wil ik NU pijnstilling! Op de pijnstilling moet ik nog even wachten, die gaat ze voor me aanvragen.
Iedere wee is er één teveel. Wanneer komt die pijnstilling??? Ik zeg dat Stefan op de bel moet drukken. Waar blijft dat spul? Even later ziet hij op de monitor dat de pijnstilling is aangevraagd en dat de gynaecoloog goedkeuring heeft gegeven. “Het komt eraan” legt hij uit.
12.30 uur krijg ik een pompje met Remifentanil en direct ook extra oxytocine. Ik moet wel op bed blijven liggen als ik het wil gebruiken. Daar schik ik wel van, want op bed lukt het me al helemaal niet om de weeën op te vangen. Toch maar proberen. Ik druk op het pompje en inderdaad, de scherpe kantjes zijn van de wee af. Ik kan weer rustig ademhalen tussendoor. Ook omdat de verpleegster daar aan helpt herinneren.
Persweeën beginnen
13.30 uur merk ik ineens dat mijn buik een beetje samentrekt bij iedere wee en ik automatisch mijn buikspieren aanspan. Nadat ik dat drie keer heb gevoeld bedenk ik me dat ik dat maar even moet zeggen tegen de verloskundige. “Oh, dan heb je persdrang” zegt ze. Ik schrik. Dat kan toch nog helemaal niet met vier centimeter ontsluiting? Ze geeft aan dat ze gaat controleren hoever ik ontsluiting heb. Tussen twee weeën in controleert ze. “Je zit op 9 centimeter, oh nu op 10. Je mag gaan persen”. Dat geloof je toch bijna niet? Ik ben in ruim één uur van vier naar tien centimeter gegaan.
13.45 uur. De remifentanil gaat uit. Vind ik totaal niet erg, want dit gevoel is 1000x beter dan de ontsluitingsweeën. Ik mag gewoon meegaan in wat mijn lichaam me aangeeft. Dus dat is meepersen tijdens iedere wee. Ik hoef er weinig voor te doen, want het gaat gewoon automatisch. Ik voel de druk komen en span mijn buikspieren aan en duw mee.
14.00 uur. Drie hoofden gluren af en toe tussen mijn benen. Stefan vindt het ook maar wat interessant. “We zien het hoofdje al. Met haartjes. Nog even en je dochter ligt op je buik.” zegt de verloskundige. “Je doet het supergoed, we zien het hoofdje al” bevestigd Stefan.
14.15 uur. Ik moet wat harder gaan persen. De verpleegkundige en verloskundige moedigen me aan. Stefan staat naast me. De kamer wordt ondertussen klaargemaakt voor ons meisje. Het geboortepakje wordt klaargelegd in het wiegje met kruiken. Tijdens iedere perswee zet ik de TENS aan op boost. “Hoe lang denk je dat het nog duurt?” vraag ik de verloskundige. Ze geeft aan dat ons kindje tussen half 3 en 3 uur wel geboren zal zijn. Dat duurt nog lang denk ik, terwijl ik naar de klok kijk. Ohnee! Toch niet! Het kan dus ook al binnen 15 minuten zo zijn!
Persen op volle kracht
“Durf door de pijn heen te gaan”, moedigt de verloskundige aan. Ik lig met mijn benen zo ongeveer in mijn nek en mijn hoofd is knalpaars van de druk die ik zet. Ineens begrijp ik wat ze bedoelt met de pijn. Ik voel het openscheuren beneden. Een schrijnend, brandend gevoel. Auw. Ik zet door. “Ik scheur helemaal uit!!” roep ik. “Nee hoor, je bent nog helemaal heel”. “Ik wil nu een warm washandje er tegenaan” beveel ik. Dat had ik gehoord en gelezen, dat een warm washandje zou helpen tegen uitscheuren. Ze leggen er een warm washandje tegenaan.
Stefan loopt af en aan met koude washandjes en dept mijn hoofd en nek af. Het kan me niet koud genoeg zijn. Waarom lees je in al die lijstjes over warme sokken meenemen naar je bevalling??? Ik vraag of het kouder kan. “Ik heb een idee” zegt de verpleegkundige. Even later komt ze terug met een zak ijs. HEERLIJK!!! Het beste idee ooit. Ik wrijf over mijn hoofd, hals en borst met het ijs. Wat een genot!
Persen en dan weer wachten op een perswee
De weeën komen nu iets minder snel achter elkaar. De verloskundige zet het infuus van de oxytocine een standje hoger om het wat kracht bij te zetten. Tijdens elke wee helpt de verpleegkundige me er doorheen. “Een grote hap lucht, persen, adem halen”. Vooral dat laatste is handig dat ze het zegt, want ik vergeet het telkens! Ik neem een hap adem, pers uit volle macht één keer, pers dan nog een keer en dan nog een keer een klein beetje om te ontladen. Zo doe ik het iedere keer. Twee keer persen en dan nog een klein beetje op één hap lucht. Ik vind het prima zo. Ik luister goed naar de verloskundige en verpleegkundige. Dat ‘naar beneden ademen zonder te persen’ zoals ik maanden heb geoefend met HypnoBirthing kan ik me nu niets bij voorstellen.
14.29 uur. “Ik zie een hoofdje. Wat een klein hoofdje” zeg ik, als ik voor het eerst naar beneden kijk. “Haha klein? Dat valt wel mee hoor. Je ziet nog maar een heel klein stukje.”
“Ik ben een beetje zenuwachtig” zeg ik bijna huilend. “Ja, dat is ook niet zo gek. Je gaat straks je kindje ontmoeten” antwoord de verloskundige.
Ik voel dat het hoofdje bijna geboren is. Half eigenlijk. Maar er komt geen perswee. Dus we wachten rustig af. Jule beweegt haar hoofdje heen en weer, dat voel ik gewoon! De verloskundige ziet het ook. Er komt een wee, Jule gaat geboren worden. Heel zachtjes pers ik mee en dan is het hoofdje geboren. Ik pers nog wat mee en voel een schoudertje naar buiten glijden.
De geboorte van Jule Josefie
14.34 uur. “Kijk eens over je buik”. Ik kijk en zie dat de verloskundige tussen mijn benen een grote, beetje blauw/grijzige baby omhoog houdt. Veel groter dan ik had verwacht toen ik eerder een stukje van haar hoofd had gezien! “Pak haar maar aan”. Ik steek mijn armen uit, pak haar aan en leg haar op mijn borst.
“Fucking hell!” roep ik uit. “Wat is dit nou Steef? Kijk nou!”. Ik ben helemaal van de kaart. Daar ligt ze. Op mijn borst. Een warm wezentje. Het is totaal onwerkelijk. “Dit is Jule Josefie” zeg ik tegen de verloskundige en de verpleegster. Stefan staat stralend naast me. Ik geef hem een kus en huil.
“Kan jij haar ogen zien?” vraag ik Stefan. “Ja” zegt hij. “Ik wil ook zo graag haar ogen zien”. De verpleegster pakt een spiegel en geeft die aan Stefan. Met heldere ogen kijkt ze me aan via de spiegel. “Oooooohhhhhh…. Wat is ze mooi!” roep ik uit. Ik blijf het maar herhalen. Wat is ze mooi, wat is ze mooi. Ik sta helemaal versteld. Is dit onze dochter??? Wat een mooi klein meisje! Die ogen, zo helder! Ze kijken me aan.
Vlak na de geboorte
Jule ligt op mijn borst. “Ze mag wel zelf zoeken hoor” zeg ik als de verpleegster haar hoofdje richting mijn tepel duwt. Ik heb gelezen dat dat beter is. Schokkerig beweegt ze haar hoofdje heen en weer over mijn borst. Even later hapt ze aan. Geen idee of ze drinkt of dat er wat uitkomt, maar ik ben helemaal gelukkig.
Ik moet nog één keer meeduwen en dan is ook de placenta geboren. Die was ik alweer helemaal vergeten. Gelukkig gaat dat supersimpel.
“Je bent een beetje ingescheurd, dus ik ga je even hechten” zegt de verloskundige. Dus toch gescheurd, dat dacht ik al. Maar het kan me niks schelen allemaal. Ik geniet van Jule. De verdovingen zijn een beetje vervelend, maar ik heb meer dan genoeg afleiding van Jule.
“We gaan even de controles bij haar doen”. De verloskundige tilt het dekentje omhoog en begint te lachen. Jule heeft zichzelf én mij helemaal ondergepoept met meconium. Ze poetsen ons schoon en gaan haar onderzoeken. Ik kan het vanuit mijn bed net zien. Alles is helemaal perfect in orde! Ze weegt 3960 gram en is maar liefst 52 cm lang. Ze heeft een apgarscore van 9, 9, 10.
Douchen, plassen, beschuit met muisjes en naar huis
De verpleegster komt langs met beschuit met roze muisjes. Leuke verrassing. Ze vraagt wat we verder nog willen eten en drinken. Ik moet wel wat eten zegt ze, omdat ik veel energie heb verbruikt. Doe maar een broodje en wat appelsap dan.
Ik vind het behoorlijk spannend om vanuit liggen te gaan zitten op de rand van het bed. Toch gaat het redelijk goed. Ik ben natuurlijk ook nog een beetje verdoofd door de hechtingen die gezet zijn. Heel voorzichtig sta ik op.
Jule ligt lekker huid-op-huid bij Stefan. Ik zit op een handdoek op een krukje onder de douche. Wel lekker zeg. Als ik kan plassen, dan mag ik dezelfde avond nog naar huis. Ik mag gewoon door de handdoek heen plassen. Dat lukt. Mooi, we mogen dus naar huis straks.
Het was even wachten, maar we mogen naar huis!
Stefan helpt me met het aantrekken van mijn broek en sokken. Hij heeft Jule inmiddels aangekleed in haar mooie geboortepakje. Ik krijg haar weer bij me en we gaan bellen. Eerst mijn moeder. Met tranen in mijn ogen vertel ik dat haar kleindochter Jule Josefie geboren is. Daarna belt Stefan zijn ouders. Terwijl Stefan daarna alle spullen inpakt en alvast naar de auto brengt, FaceTime ik met Fardau, mijn beste vriendin. Huilend van geluk hangen we aan de lijn. Daar lig ik dan, ook als mama, net als zij. Stefan komt terug met de MaxiCosi en een rolstoel.
Dan is het nog een lange poos wachten tot er iemand komt voor de check-out en het bevalverslag. Het duurt me eigenlijk allemaal veel te lang, maarja. Dan komt de verpleegster. Stefan herinnert haar er nog aan dat mijn infuus nog uit mijn arm moet. Anders was ik daar zo mee naar huis gegaan! Haha. En daar gaan we dan. Alleen, met z’n drieën. Ik in de rolstoel, Jule in de MaxiCosi op mijn schoot en Stefan (papa) duwt ons naar de lift, naar buiten. In de auto. Op weg naar huis. Hier heb ik al zoveel weken van gedroomd! We gaan naar huis. Jule’s thuis!
Ik hoop dat je het leuk en informatief vond om mijn bevallingsverhaal te lezen. Ik heb ervoor gekozen om het heel volledig op te schrijven. het is dus geen kort bevallingsverhaal, maar zo heb ik wel veel details kunnen vermelden. Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat je verplicht moet plassen voordat je naar huis mag. Ik vind het heel erg leuk om te horen wat je van het bevallingsverhaal vindt. Laat het me weten in een reactie. Heb je vragen? Stel ze gerust! Ik vind het leuk om ze te beantwoorden.
Lees hier meer informatie over het inleiden van een bevalling en de keuzes die je hierbij zelf kunt maken.
