Bevallingsverhaal blog

Deze wilde ik al zo lang schrijven: mijn bevallingsverhaal blog van Linne. Onze tweede dochter. Inmiddels alweer ruim een jaar geleden. Het is een positief bevallingsverhaal, een lange aanloop en daarna kort maar krachtig :). Precies zoals het was.

Op deze pagina

Overtijd

Het is donderdag 19-9-2019. Ik ben 41 weken en 3 dagen zwanger. De prachtige uitgerekende datum 9-9-19 ligt alweer even achter me. Hoe leuk zou 19-9-19 zijn :). In de ochtend laat ik me strippen. Voor de 3^e keer inmiddels want dat zetten we dit keer zo vaak mogelijk in, hopend op een natuurlijke (bad)bevalling. “Je hebt al 3 cm ontsluiting en een half verweekte baarmoedermond” geeft de gynaecoloog aan. Dat is alvast mooi meegenomen! Bij de eerste zat alles nog volledig dicht met 42 weken. De afspraak voor een inleiding plannen we wel alvast voor aankomende zaterdag.

Spontaan gebroken vliezen

Ik besluit nog even een wandeling te maken met wat trappen op en af. Eenmaal thuis tijdens het middagslaapje van mijn dochter denk ik: weet je wat? Ik ga toch nog even wat dingen doen in de hoop dat mijn vliezen breken. Dus daar sta ik. Voor de tv. Te huppelen en te springen. Ik maak een stuk of 5 diepe squats, draai nog wat rondjes op de gymbal en dans gek door de kamer.

Terwijl ik bij de tafel een briefje schrijf voor de inleiding, voel ik ineens mijn broek nat worden. En natter. Wauw! Mijn vliezen zijn gebroken!!! Ik weet het direct en ga gauw naar de wc. Het is 13.20 uur en ik bel mijn vriend, volledig enthousiast en toch zo zachtjes mogelijk omdat m’n meisje nog slaapt. En nu gaat het beginnen denk ik! Mijn vriend komt naar huis en ik ben helemaal hyper. De vk komt over een uur en ik bel m’n moeder en app al mijn vrienden. Ik verlies telkens veel vruchtwater en probeer te voelen of ik al iets van weeën voel.

Langdurig gebroken vliezen

Ik voel nog niets en de verloskundige vertelt dat ik gewoon rustig door moet gaan met wat ik normaal zou doen. Bij de meeste vrouwen beginnen de weeën op gang te komen in de nacht. Dus we gaan gezellig met z’n drieën naar buiten, spelen in de speeltuin. En wat voelt het bijzonder om gewoon buiten te zijn met ons geheimpje dat mijn vliezen gebroken zijn :).

Fast forward: ik heb langdurig gebroken vliezen. Een verplichte ziekenhuisbevalling dus. Bij 70% van de vrouwen met spontaan gebroken vliezen komen de weeën binnen 24 uur op gang. Het is inmiddels vrijdagavond en ik heb 34 uur gebroken vliezen. Ik lig na een korte avondwandeling en lange warme douche in bed. Ineens blijft het vruchtwater maar stromen, ik ben bang dat de baby niet meer goed ligt en bel het ziekenhuis. Is niet erg. De baby ligt goed ingedaald dus ga maar slapen.

Beginnende weeën

Tussen 02.00 en 04.00 heb ik heel regelmatig harde buiken. Die ken ik wel, want heb ik al eerder gehad in de nacht. Dit keer verlies ik ook roze slijm na een wc-bezoekje. De harde buiken komen vaak en zijn eigenlijk wel een beetje pijnlijk. Tussen 04.00 en 05.00 voelt het alsof de baby met het hoofdje wat dieper naar beneden probeert te bewegen. Ik was heel druk in mijn hoofd en vroeg me af: wat als ik nu ineens persdrang krijg? Want ik mag niet thuis bevallen i.v.m. de langdurig gebroken vliezen. Ik had te horen gekregen dat het snel kan gaan bij mijn tweede (omdat het bij de eerste ook relatief vlot is gegaan). Ik bedenk hele scenario’s in mijn hoofd.

Eerste echte weeën

Om 5.20 app ik mijn moeder dat het toch echt wel aan het rommelen is en dat ik het gevoel heb af en toe een lichte wee te hebben. Heel onregelmatig en ik heb geen idee of het een harde buik of een wee is. Ik heb wat meer rood bloedverlies en besluit het ziekenhuis te bellen. Ik heb om 12.30 uur een afspraak staan voor controle en na mijn verhaal zegt ze: laten we die afspraak naar 8.00 uur verplaatsen. Ik app mijn moeder of ze eerder wil komen omdat zij op onze oudste dochter zal passen. 6.50 uur staat mijn moeder voor de deur en ik had nog even gedoucht en de laatste spullen gepakt.

Terwijl ik wat thee zet en met mijn moeder praat, moet ik af en toe even stoppen met praten. “Nou dit zijn wel weeën hoor” zegt mijn moeder. Ik voel dat het serieuzer wordt en krijg ineens haast om naar het ziekenhuis te komen. Met een vreemd gevoel loop ik in alle vroegte terwijl iedereen nog slaapt naar de auto. In de auto naar het zh heb ik twee lichte weeën en als ik uitstap weer één. Ik leun een klein beetje naar voren en wieg met mijn heupen. Dezelfde houding als destijds bij mijn oudste dochter.

Paniek op de triage kamer

Het is 08.00 uur en we mogen op de triage kamer wachten. Ze sluiten me aan op het CTG en in het uur dat volgt krijg ik ineens de echte weeën. Maar er is niemand te bekennen, behalve een mevrouw die langskomt om te vragen of we ontbijt willen. Mijn vriend maakt er dankbaar gebruik van en ik zit midden in een wee en kan geen antwoord geven. Als ze het nog een keer vraagt antwoord ik kortaf met nee. Hallo, ik lig te bevallen, zie je dat niet? Denk ik in mezelf.

“Je moet NU iemand gaan halen” zeg ik tegen mijn vriend. Even later komt hij terug “er is niemand”. Ik word boos en paniekerig. Zeg dat hij op de bel moet drukken en mijn eigen verloskundige moet bellen. Hij heeft geen bereik. “Neem mijn telefoon, ik bel zelf wel.” Ik spreek de verloskundige maar krijg ondertussen een wee en dus neemt mijn vriend het over. “Ze kan niet komen” zegt hij. “Ze mag toch niets doen behalve je hand vasthouden en heeft het druk.” Ik raak in paniek. Dit kan toch niet? Iemand moet me komen helpen. Ik denk aan een doula, mijn moeder of schoonmoeder.

Puffen: in sneltreinvaart van 5 naar 8 cm

En dan komen er eindelijk een verpleegster en verloskundige. Het is inmiddels 9 uur geweest. Ik barst in huilen uit en geef aan dit ik in paniek ben omdat er niemand was en ik nog steeds op de triage kamer lig. De verpleegster pakt mijn hand en helpt me rustig worden. “Ik zou heel graag alsmaar bij je blijven, maar dat gaat niet. Er zijn allemaal andere mensen die me nodig hebben. De hele gang ligt vol.” Ze verzekert me dat ze bij me blijven als ik ga bevallen en dat ze dan niet meer weggaan. Ze helpt me de weeën wegpuffen. Inademen door de neus en in 3 pufjes uit. Die warme hand wil ik niet meer loslaten. Het helpt me rustig blijven. De steun. Ik wil niet dat ze weggaan. En dat gaan ze ook niet meer, want het blijkt snel te gaan.

De verloskundige vraagt of ze me mag toucheren. Ja graag! Ik zit op 5 cm. 5 maar? Dan wil ik misschien wel pijnstilling zeg ik. Laten we eerst even kijken, zegt de vk. Misschien gaat het wel heel snel. We hebben een kamer voor je. Je bent aan het bevallen dus daar brengen we je nu heen. Terwijl mijn bed over de gang wordt gereden hield mijn vriend mijn hand vast en pufte mee. Mijn hele lijf bibbert ongecontroleerd en ik klappertand. Dat komt door de hormonen die vrijkomen zegt de verloskundige. Ik heb mijn ogen dicht en voel hoe ik door de gangen gereden word.

Het gaat nu echt gebeuren

Ik vond het stinken op de kamer en mijn vriend dacht dat het zijn broodje kaas was. “Ik eet ‘m wel even op”. Maar dat mocht niet van mij. Hij moest mijn hand vasthouden. Op de kamer bleek ik na dat korte ritje al op 8 cm te zitten. Terwijl ik bleef wegpuffen kreeg ik af en toe lichtjes persdrang. Ik hoorde hoe ze alles gereed aan ’t maken waren. Zie je wel, denk ik. Ik ben gewoon aan het bevallen. Ze vragen naar de kleertjes. Zitten in de vluchttas in de auto. “Zal ik ze halen?” vraagt mijn vriend. “Eeeh… dan moet je wel héél snel zijn”.

De uitdrijving

De verpleegster heeft mijn hand vast en ik bedenk me dat het handig is om te zeggen dat ik persdrang heb. Ik mag gewoon met mijn lichaam meedoen. “Wil je nog op een baarkruk zitten of andere houdingen proberen?” Ik weet het niet meer. “Verticaal is beter toch?” zeg ik vragend. “Wel makkelijker, maar ook meer kans op scheuren.” “Oké, eeh… nee doe maar gewoon liggen dan”. Dat ken ik al en ik vind het allemaal wel best zo. Ik vind het geweldig dat ze dit vroegen, want dit staat in mijn geboorteplan met pictogrammen. En daar houden ze dus ontzettend veel rekening mee. Ook al gaat het allemaal zo ontzettend snel.

Het is 10.00 uur. Mijn vriend is terug en ik mag mee gaan persen. “Stop maar met puffen en probeer gewoon maar eens volle bak mee te persen.” Na twee keer persen staat het hoofdje. Ik herken het gevoel en krijg een warm washandje en de opdracht om goed te luisteren. Ik mag weer persen, moet heel even wegpuffen en nog een keer hard persen en nog een keer heel hard en de verloskundige zegt: “Kijk eens?” 10.09 uur. Ze houdt m’n kindje voor me omhoog. Ik zie dat het een meisje is en ze begint te huilen. “Een meisje!” roep ik huilend. Zoveel sneller dan ik had verwacht. En ik ben zo trots en blij dat ik en m’n meisje het samen hebben gefixt! Op een natuurlijke manier zonder pijnstilling en synthetische oxytocine. WAUW!

Teveel bloedverlies na de bevalling

Terwijl ik geniet van ons meisje, komt de placenta niet vanzelf. Na een prik moet ik keihard meepersen en daar is ‘ie. Na het hechten blijkt dat ik teveel bloed verlies. De verloskundige en verpleegster kijken elkaar zorgelijk aan. Ze wegen alle matjes met bloed die ze onder me vandaan halen. Maken een echo om te kijken of er nog een restant van de placenta achtergebleven is. Drukken keihard op mijn buik en er komen heel veel grote stolsels uit.

“Je baarmoeder in de relaxstand is geschoten na het harde werken. Dat zien we vaker bij zulke snelle bevallingen”. Ik krijg een infuus aangelegd met stollingsmiddel dat ze op de maximale snelheid erdoorheen laten gaan. Ook leggen ze een katheter aan en ondertussen staat een gynaecoloog die erbij geroepen is minutenlang op mijn buik te duwen om de baarmoeder te stimuleren. Het is allemaal best wel spannend en serieus. Dan wordt er een oxytocine infuus aangelegd. Datgene waar ik zo tegenop had gezien als het een inleiding zou worden en nu moet het helaas alsnog. Ondertussen geniet ik vooral van mijn meisje dat op mijn borst ligt. Om het half uur komen ze controleren of het bloeden genoeg stopt. En dat doet het. Dus ik hoef gelukkig niet naar de O.K.

bevallingsverhaal blog teveel bloedverlies

Nachtje in het ziekenhuis

We moeten de nacht in het ziekenhuis blijven i.v.m. het infuus dat de hele nacht doorloopt en de observatie van mijn meisje i.v.m. langdurig gebroken vliezen. Het was uiteindelijk een droombevalling vanaf het moment dat de verpleegkundige en verloskundige erbij waren. Ik vond het echt fantastisch! Vooraf heb ik lang getwijfeld of ik met een doula zou gaan bevallen. Ze was er ws toch niet op tijd geweest, maar ik heb wel echt steun gemist in het begin van mijn bevalling. Dat is het enige ding wat ik graag anders had gewild.