Instagram | Mooie Mama

Spring naar de content

Boekenkast
Instagram

Home
Instagram

Link in bio

Een brief aan opa in de hemel

Snuffel in mijn boekenkast

Speelklei recept en tips

Consequent zijn in ouderschap

10 tips voor een lange autorit met kinderen

7 x inspiratie voor jouw Grimms jaarring

Klimrek op de kinderkamer

Meest gelezen blogs (top 3)

Miskraam ervaring

Welke kleding trek je aan tijdens de bevalling?

Vliezen breken stimuleren

Gratis downloads

Pictogrammen voor kinderen: gratis downloaden

Opvoeding & ouderschap

Luisteren naar kinderen

Het ongedwongen kind

Mindset

Bekijk de hele boekenkast

mooiemamablog

P e a c e f u l • Het belangrijkste wat ik mezel

P e a c e f u l • Het belangrijkste wat ik mezelf en mijn gezin kan geven is rust. Kalm en in vrede met alles door de dag heen bewegen. Continu bewust onthaasten. Op vakantie lukt dat al veel en veel beter dan thuis. Deze foto is een mooie reminder. En het boek over het kleurenmonster en gevoelens wat ik iedere avond voor Jule voorlees herinnert me er ook aan. Zo heerlijk om je rustig en kalm te voelen. #mindfulness #mindfulouderschap #mindfulmotherhood #mindfulmoments #ontspannenouderschap #ontspannenmoederschap #bewustouderschap #ontspannenopvoeden #relaxtemama #relaxedmom #slowfamily #slowliving #scharrelkiind

L e r e n • Het begint langzaamaan tijd te worde

L e r e n • Het begint langzaamaan tijd te worden dat wij een keuze gaan maken voor de basisschool. Één ding weet ik heel zeker: ik wil dat de school van mijn kinderen zich richt op het in stand houden van een growth mindset. Oftewel: de natuurlijke innerlijke drive van kinderen om te leren met vallen en opstaan. Zonder angst om te falen. Vanuit pure interesse, nieuwsgierigheid en plezier dingen uitproberen. Het geloof en vertrouwen in jezelf dat alles mogelijk is wat je zelf wilt, als je maar durft te falen en door blijft gaan.

Het tegenovergestelde is een fixed mindset. Daarbij hebben mensen het gevoel dat hun capaciteiten en intelligentie vastliggen en dat ze nooit beter zullen presteren dan wat ze ‘kunnen’. Er is angst om moeilijke dingen aan te gaan. Om een growth mindset te behouden hoor je mij niet zomaar de hele dag door complimenteren met ‘goedzo’ en applaudisseren als er een puzzel af is of binnen de lijntjes is gekleurd. Want... wat als je geen applaus krijgt als de puzzel niet lukt? Dan kies je een makkelijkere puzzel. De motivatie om de puzzel te maken is niet meer de taak an sich, maar het applaus krijgen. Je doet het voor het cijfertje. Een onvoldoende is onwenselijk, dus je kunt maar beter geen dingen doen die je niet kunt. Zo heb ik gekozen voor de studie antropologie destijds in plaats van psychologie. Uit angst voor het statistiek gedeelte. Zonde! Tuurlijk kon ik dat, weet ik nu. Toen handelde ik uit angst te falen.

Een zinnetje wat je mij vaak hoort zeggen is: “je kunt het nóg niet” als mijn dochter roept “ik kan het niet”. En als een puzzel is gelukt, dan vieren we het succes zeker wel! Met woorden als ‘het is je gelukt! Je bleef proberen en toen zag je ineens hoe het stukje moest draaien’. En als Jule voorstellingen geeft met trucs en een prachtige buiging, dan krijgt ze ook volop applaus. Al met al: ik ben bewust bezig met vooral complimenten maken over het proces i.p.v. de uitkomst. Lees verder in comments >>

C o n f r o n t e r e n d i n z i c h t • Herin

C o n f r o n t e r e n d i n z i c h t • Herinneren jullie je nog mijn post over huilen van laatst? Ik lees nu ‘Het ongedwongen kind’ van Aletha Solter en het eerste hoofdstuk beschrijft exact wat ik in mijn post deelde. Mindblowing. Zo treffend. Zo raak. Zo vreselijk confronterend ook.

In de babytijd van mijn oudste wist ik nog niet veel over de kracht van emoties en ze er volledig laten zijn. Ik dacht alleen maar: ik moet mijn meisje troosten en als ze stil is, dan is ze pas oké. Nu weet ik dat huilen er volledig mag zijn in mijn veilige nabijheid. Juist! (Mits alle basisbehoeften vervult zijn uiteraard zoals honger etc). Omdat huilen ervoor zorgt dat alle spanningen losgelaten kunnen worden.

Al geruime tijd (ik denk 2 jaar) laat ik het er bewust zijn. Althans, dat dacht ik. Maar het sussen en troosten van de babytijd en mijn eigen onbewuste gevoel (weerstand?) tegen huilen hebben in deze eerste drie jaren van haar leven al flinke impact gehad. Impact in de zin dat mijn meisje maar weinig volledig huilt met alle remmen los. En dat terwijl ik er dus wel voor open sta en altijd zeg: huil maar lieverd, dat mag. Of: kom maar, gooi het er maar uit.

Het inzicht dat ik nu extra kreeg door het boek is het verschil tussen driftbuien en afreageren. Bij laatstgenoemde zijn er geen tranen en is er sprake van gewelddadigheid/vernielen. Bij driftbuien is dat omgekeerd. Nou is vernielzucht niet superduidelijk aanwezig bij ons, maar toch wel een beetje en vooral baldadigheid naar haar zusje toe. Ik voelde al wel dat het geen volledige driftbuien waren en het voelde ‘onecht’. En nu ik het verschil tussen driftbuien en afreageren ken valt alles op z’n plek.

Afreageren zorgt niet voor ontlading, terwijl een driftbui dat wel doet. Zoals ik in mijn eerdere post al schreef zijn er veel manieren van afleiding die kinderen ook zelf gaan inzetten om niet te huilen. Speen, duimen, tv kijken, eten (en dat is niet gek want ze hebben vanaf het begin geleerd dat bij huilen de borst of speen direct kwam) >> lees verder in comments

P a p a • Terwijl mijn dochter door de bladeren

P a p a • Terwijl mijn dochter door de bladeren rent, we thuis zorgvuldig de gevonden kastanjes oppoetsen en ik me iedere avond verbaas dat het weer iets vroeger donker is, duikt er een pijnlijk bekend gevoel bij mij op.

Ieder jaar in deze tijd, waarbij de herfst intrede doet, word ik teruggeworpen in een rouwfase. In 2005 voor het eerst en nu, 15 jaar later, weer. In een afgezwakte variant maar sterker dan vorig jaar.

Want ... pffft ... papa. Ik mis je. Ik heb je altijd gemist. Waar was je nou? God wat doet dat pijn, als je de wanhopig opgebouwde muur van bescherming en kinderlijke loyaliteit naar je vader loslaat. Als je beseft dat híj de ouder was die hoorde te zorgen. Lief te hebben. Er onvoorwaardelijk had moeten zijn. Voor mij.

Altijd voelde ik medelijden, schuldgevoel en verzachtende verklaringen richting mijn vader. En pas sinds kort durf ik te luisteren naar het kleine meisje in mij. Die haar vader zo kei en keihard heeft gemist. Die zo graag gezien wilde worden. Geliefd. Wilde dat zijn wereld om haar draaide.

De impact van dat gemis is iedere dag zichtbaar in mijn (nieuwe) rol als moeder en als partner van. Ik heb een gezin. Met daarin een man die papa is. De papa die ik nooit gehad heb van dichtbij. De sporen zijn diep en de patronen sterk.

Je was er niet, maar je bent er in alles. In elke vezel. En elke dag probeer ik mezelf te geven wat ik van jou nodig had. Zodat ik het steeds een beetje minder probeer te ‘halen’ uit mijn omgeving. Zodat ik steeds meer vrij kan zijn in het moment.

D I Y p l a y d o u g h • Wat een boel plezier

D I Y p l a y d o u g h • Wat een boel plezier hebben we vanochtend gehad met dit zelfgemaakte speeldeeg. En nu zit het in de reistas omdat we een weekendje weg gaan met een vriendin en haar dochter.

Eigenlijk voelt dit speeldeeg nog veel lekkerder dan klei en we konden er zelf mee toveren en kleurtjes en glitters toevoegen. Echt een feestje. Ons peutermeisje is er zo een uur heerlijk mee bezig geweest. En dat is best uniek!

Hoe maak je dit vroegen veel mensen nadat ze het zagen in de story. Het is supereenvoudig te maken!
Zie recept via de link in mijn bio.
Enjoy!

#diyplaydough #playdough #playdoughmaken #speeldeeg #peuteractiviteiten #thuisspelen #knutselen #diyplay #speelactiviteit #peuteractiviteit #moederschap #montessoriathome #montessori #sensoryplay

H u i l e n • Kan jij het? Huilen? Echt huilen?

H u i l e n • Kan jij het? Huilen? Echt huilen? Durf je het? Laat jij je tranen vloeien als je voelt dat je moet huilen? Ik niet. En als er al tranen komen, dan huil ik niet voluit. En zeker niet met mijn hele lijf. Ik houd me in.

Kinderen huilen wel. Die huilen met hun hele lijfje de spanning eruit. Ze doen wat ze voelen. Wij zijn geneigd om te troosten. Te sussen. Misschien zelfs af te leiden met een liedje, grapje, speentje of speelgoed. En als je er niet tegen kan, zeg je misschien zelfs dingen als: “je hoeft niet te huilen” of “zo erg is het niet. Kom droog je tranen.”

Ik zie het zelfs gebeuren bij mijn kinderen, dat de oudste een knuffeltje pakt voor de jongste als ze moet huilen. En ook hoorde ik op gegeven moment mijn oudste zeggen: “niet huilen”.

Wat als je dat allemaal achterwege laat? Wat als je er volledig bent voor je huilende kind, zonder het bewust of onbewust weg te poetsen? Just holding the space. Huilen is ontladen. Huilen is helen. Huilen is gezond.
Vanochtend had mijn oudste een huilbui. Ik heb haar de ruimte gegeven in mijn nabijheid. Het duurde 20 minuten voordat ze het kwijt was. Eerst zat ze bij mij, ik hield haar vast, zonder te sussen. Later wierp ze zich op de grond. Ik zat naast haar, volle liefdevolle aandacht bij haar. Zonder woorden. Ze kroop weer bij me na een poosje. En zo wisselde het af.

Het voelde bevrijdend. Voor ons allebei. Want hoewel ik altijd het idee heb dat ik de ruimte geef aan alle emoties, door het er te laten zijn en te benoemen... heb ik nog nooit zo krachtig ‘holding space’ toegepast als vandaag. Ik denk zelfs dat deze kleine grote meid nog heel wat in te halen heeft van vroeger. Als baby huilde ze veel. Heel veel. Geboortetrauma? Prikkels? Groeipijn? Alles bij elkaar? En ik stond dagenlang te troosten. Te sussen. Te wiegen. Gefocust op het ‘oplossen’ en ‘helpen’ in plaats van de focus op ‘het er laten zijn en er voor haar zijn’. Zo’n wezenlijk verschil.

Vandaag lag haar speen buiten bereik, maar ze wilde ‘m wel. Toch voelde ik dat het haar goed doet om alle spanning en emoties eruit te huilen en de regel is tegenwoordig dat de speen alleen voor het slapen is >> vervolg in comments

F r u s t r a t i e • Af en toe raak ik volledig

F r u s t r a t i e • Af en toe raak ik volledig gefrustreerd. Op alles en iedereen, maar dus eigenlijk op iets in mijzelf. Op die momenten dat ik me zo voel ga ik mopperen, bozig doen en continu opruimen. Op dat soort momenten wil ik zo graag stappen vooruit zetten. De relaxte mama zijn zoals anders.

Maar juist een persoonlijk proces laat zich niet opjagen. Na de bewustwording is het een kwestie van loslaten en vertrouwen dat er ondertussen dingen verschuiven. En dat gaat blijkbaar gepaard met onweer, door die wolken die tegen elkaar aanbotsen op zoek naar een nieuw plekje.

Afgelopen dagen waren ook van die mopperdagen. Het contrast om thuis te zijn met z’n vieren na zo’n relaxed weekend met alleen mijn oudste wakkerde dit aan. Gegil tussen meiden, oordelen over mijn partner, frustratie over rotzooi... m’n periode die eraan zit te komen. Griep. Slaapgebrek. Nouja dat dus allemaal samen.

Uiteraard zit iedereen dan niet lekker in z’n velletje. Vanochtend, tussen het tv kijken door 😕, naast Jule gezeten toen ze dit bouwsel maakte en blokken aangegeven. Straks als de jongste wakker is gaan we lekker naar buiten. De natuur in. Dat gaat ons vast en zeker goed doen!

Ook dit soort dagen wil ik delen. Want ik weet zeker dat iedereen ze in meer of mindere mate ervaart en dan ook nog de druk op zichzelf legt om alles ‘even op te lossen’. Mild zijn en accepteren dat het zo is. En daarna een omgeving opzoeken die alles van je afblaast. Dan drijven die wolken vanzelf weer in een gelijkmatig ritme verder. Dat is mijn ervaring tenminste. En het proces kan dan rustig doorgaan, zoals het dat altijd zal blijven doen.

#momlife #moederschap #ouderschap #relatie #frustratie #chaos #persoonlijkegroei #persoonlijkeontwikkeling #moederzijn #vermoeidheid #oudepatronen #patronendoorbreken #bewustwording #mildouderschap #natuur #totrustkomen #ontspannenouderschap #grimmswoodentoys #grimmsregenbogen #connetixtiles #grapattoys

B a b y p l a y • Dit is een hele leuke activite

B a b y p l a y • Dit is een hele leuke activiteit voor kleine onderzoekers. Actie & reactie to the max. Spetteren met water en tegelijkertijd een prachtig kunstwerk creëren. ⠀
⠀
➡️ Swipe om de actie te zien. Dit is een kalligrafie doek trouwens. Als het doek weer droog is, kun je weer opnieuw beginnen. ⠀
⠀
#babyplay #babyactivities #babyactiviteit #babyspel #dreumesspel #dreumesactiviteit #diyplay #actiereactie #sensoryplay #bewustouderschap #playmatters #unconditionalparenting #conciousparenting #mildouderschap #liefdevolouderschap #montessoriathome #montessoriplay

Volgen op Instagram

Het ongedwongen kind

Let’s connect!

Instagram
YouTube
Facebook
Pinterest

Copyright © 2020 Mooie Mama
Privacybeleid | Cookieverklaring

Scroll naar top